Saturday, December 30, 2006

Το Λαθος

Μικρή ιστοριούλα (αν είναι αληθινή η όχι είναι αδιάφορο).....
Η Χ. είναι μια κοπέλα γύρω στα 22. Το ίδιο και ο Ψ. Είναι και οι δύο όμορφοι, κεφάτοι, κοινωνικοί, μορφωμένοι, έξυπνοι και όλα τα καλά γενικά. Ερωτευτήκαν αμέσως και το πάθος είναι αλήθεια δε θα τους άφηνε παρά μετά απο πολλά πολλά χρόνια (και αυτό βέβαια υπό συζήτησιν αν ισχυει). Η σχέση τους κρατάει περίπου 4 χρόνια με κάτι μικροδιαλλείματα. Το πάθος φέρνει γκρίνιες, σύντομους χωρισμούς, κλαμματα, ύποπτα ταξίδια, κατεστραμμένες πρωτοχρονιές και πάλι απ' την αρχή. Ο Ψ. μια ωραία πρωία εξαφανίζεται. Περνάνε 3 ακόμα χρόνια. Και ακόμα μια ωραία πρωία ο Ψ. εμφανίζεται απ' το πουθενά και ζητάει απ' την Χ. να βρεθούν, θέλει να μιλήσουν. Η Χ. δε θα διστάσει να τον συναντησει αν και ο κόμπος στο στομάχι είναι λίγο ενοχλητκος. Στη καδιά είναι όμως ακόμα πιο πολύ. Οταν βρισκονται η αμηχανία δε κρατάει παραπανω από ένα τέταρτο. Μετά αρχίζει η καταιγίδα. Ο Ψ. εν πολλοίς λέει στη Χ. ότι τα μισά απ' τα χρόνια (εκείνα τα έντονα τα μοναδικά τα παθιασμένα χρόνια) διατηρούσε παράλληλη σχέση. Ότι την δούλευε σε κάθε ευκαιρία. "Γιατί?". "Γιατί μπορούσα" της λέει. Γιατί η Χ. τα ήξερε όλα, τα αισθανόταν, το βλέμμα δε κρύβεται, αλλά δε μίλησε ποτέ της. Αλλά δε ρώταγε βλέπεις. Και ο Ψ. ενοχλήθηκε. Σου λέει κάτσε για να μη ρωτάς σημαίνει ότι μ αγάπας πολύ. Και οτι θα έρθει κάποια στιγμη η μέρα που οι τύψεις μου θα με οδηγούσαν εδώ μετά από χρόνια. Σαν εγκληματίας που πηγαίνει μόνος του να παραδωθεί μιας και χρόνια δε τον βρίσκουν. Η Χ. τρέμει όταν ακούει τις αποκαλύψεις. Άλλο να φαντάζεσαι άλλο να στα λένε τη μάπα. Οι φόβοι της πέρνουν σάρκα και οστά, τα φαντάσματα που την κυνηγούσαν 3 χρόνια τώρα κέρδισαν κατά κράτος. Γίναν Ζόμπι.
Την επόμενη μέρα η Χ. ειναι ήρεμη. Νιώθει δικαιωμένη. Ο Ψ. της ζήτησε συγγνώμη, παραδέχθηκε ότι υπήρξε μαλάκας και δέχτηκε όλο το βραδυ καρτερικά τα ραπίσματα της εκτός ελέγχου Χ. Έκλαψε και ζήτησησε συγγνώμη ξανά και ξανά.
Η Χ. καλό είναι να αναφερθεί ανήκει στη κατηγορια των ανθρώπων που έχουν γραμμένο στο μέτωπο τους κάτι σα "Δέχομαι μούφες με το κιλό" ή κάτι τέτοιο. Φυσικα η Χ. δε γνωρίζει τίποτα για την επιγραφή, διαβάζεται καθαρά μόνο από λογοίς Ψ. και Ζ. και Ρ.
Να γινω λίγο εγωιστής? Τη ζήλεψα τη Χ. Τη ζήλεψα γιατί είχε μια ηρεμία στο βλέμμα, σαν όλα να μπήκαν στη θέση τους. Και η ιστορία θα τελείωνε εδώ, η Χ. θα τη κρατούσε για παντα μέσα της, οι φίλοι θα τη συζητούσαν στον απογευματινό καφέ και όλα καλά.
Και τι γίνεται όταν ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις στο καθρέφτη κάτι σα μια επιγραφή και στο δικό σου μέτωπο? Κάτι υποψιάζεσαι. Ρε λες? Μήπως ανήκω κ εγώ στη κατηγορία της Χ. ? Μήπως και εγώ "γουστάρω τα πιο μεγαλα ψέματα στα πιο αθώα βλέματα?". "Θε μου, λες, πόσες μούφες έχω φάει στη ζωή μου κ εγώ?" (μιας και κάποιος Ψ. ή Ρ. ή οποιοδήποτε άλλο γράμμα πέρασαν απ' τη ζωή μας). Ποιος κατάφερε να διαβάσει το κούτελο μου?
Και καλά, αλλά θα ήθελα να περάσω απ' την διαδικασία των "αποκαλυπτηρίων" της ζωής μου? Φοβόμουν ολα αυτά που θα γινόντουσαν για μένα χωρίς εμένα ή δε μ' ένοιαζε και πολύ? Την απάντηση δε την έχω. Ξέρω ότι η αλήθεια είναι κάτι που διαμορφώνουμε μέσα μας για να τα έχουμε καλά με το παρελθόν μας, και ποιός μπαίνει στη διαδικασία που μπήκε η Χ. άκριτα και επικίνδυνα? Γιατί η διαδικασία αυτή δεν είναι αντίστροφη, απαξ και μπεις βρίσκεσαι σε μονόδρομο. Αλλά στο μονόδορμο δεν υπάρχουν Λες ή Ίσως ή Μπορεί ή Φανάζομαι ή Υποθέτω. Είσαι εσύ και η αληθεια σου. Ή μάλλον η αλήθεια του άλλου. Η πιο δική μας ζωή τελικά είναι αυτή που ποτέ δε ζήσαμε και ποτέ δε θα μάθουμε.
"Δε μπορεί" μου είπε η Χ. "Θα το νοιώσανε κ άλλοι" (κάτι μου θύμισε αυτό)
"Πες το ψέματα", απαντώ.

Thursday, December 28, 2006

5 Minutes Alone

Κ' ότι ζήσαμε μεσ στη νύχτα αυτή
ξημερώνει
με στάχτες στον αγέρα
και φεύγει
αόρατο
αλλάζοντας ταχύτητες
ζητώντας δρόμο
στη πόλιτεία μας να μπει σα μια καινούργια μουσική
κ' όταν ριζώσει
ουράνιο τόξο τέλειο
ανοίγει ξάφνου μεσ της κυκλοφορίας την αιχμή....

(Διονύσης Σαββόπουλος)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΦΙΛΙΑ

Wednesday, December 27, 2006

Μακρύ Ζεϊμπέκικο για την Ε.

Γύρισα αργά εκείνο το βράδυ σπίτι. Χειμώνας. Κρύωνα. Το πλήθος είχε μαζευτεί από ώρα έξω απ' το σπίτι. Δε πρόλαβα να στρίψω στη γωνία και οι ψίθυροι γρήγορα μετατράπηκαν σε κραυγές. "Αυτός είναι!" φώναζαν και με δείχναν απειλητικά. "Αυτός είναι!". Λοιπόν ήταν αλήθεια τελικά? Είχα βέβαια ακούσει ότι με κατηγορούσαν για διάφορα πράγματα, κυρίως παρελθνοντικά αλλά και μελλοντικά, πράγματα που γίναν μέχρι και αιώνες πριν ή ακόμα δεν είχαν γίνει παρά μόνο στο μυαλό μου, αλλά δεν είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε λεγόντουσαν τόσα πολλά γύρω απ' το πρόσωπο μου, τι να πρωτοπιστέψεις? "Δεν έχω ιδέα τι μου λέτε!, φώναξα, εγώ εκείνη την ώρα κοιμόμουν!", "Ακριβώς γι αυτό!" ακούστηκε μια φωνή απ' το βάθος. "Κι όμως άθλιοι, μάρτυρες όλες οι άγρυπνες νύχτες μου ότι στάθηκα πάντα άοπλος μπροστά σε μια γυναίκα που έκλεγε!". Μια κοπέλα στο βάθος με πλησίασε ακόμα πιο απειλητικά. Το πρόσωπο της θα ήταν ίσως αγγελικό αν δε το παραμόρφωνε αυτό το μίσος. "Αυτός είναι, κρεμάστε τον!" φώναζε. "Μα τι θέλει επιτέλους αυτό το κορίτσι από μένα, σκέφτηκα λυπημένα, ούτε που την ξέρω", γιατί Θε μου ποιός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι γνωρίζει πραγματικά τον άλλον? Τα όσα ακολούθησαν ήταν σύντομα, όπως κάθε τι σημαντικό στο κόσμο άλλωστε. Το ικρίωμα είχε ήδη στηθεί και το κεφάλι μου κύλισε με μια έκφραση δικαίωσης φυσικά, στο καλάθι που μαζεύαμε τα φθινοπωρινά φύλλα όταν ήμασταν μικροί.
Και όταν γύρισα σπίτι εξαντλημένος εκείνο το βράδυ, το κρύο είχε κιόλας χειροτερέψει, σκέφτηκα πως αυτή η απόσταση ίσως είναι ευεργετική, ότι μας χαρίζει ένα νέο πρόσωπο έτσι ώστε όταν έρθει η στιγμή να ξανασυναντηθούμε, χωρίς φίλους να μας προδώσουν, χωρίς αναμνήσεις να μας πονάνε, χωρίς όνειρα να μας παρασύρουν, θα μπορέσουμε επιτέλους να γνωριστούμε απ' την αρχή...

Thursday, December 21, 2006

Ανοικτή πρόσκληση

Θείο καλημέρα

Ξεκίνησε ωραία η μέρα μου σήμερα. Δεν ήπια καφέ, ήρθα στο γραφείο μ' ένα μπουκάλι τσίκουδιά. Χριστούγεννα γαρ, ας το μαλακίσουμε κ εμείς μια φορά ε? Ωραίο πράμα η τσικουδιά. Θυμάσαι πόσο μου άρεσε μικρός όταν μου έφερνε η Θεία απ' το Ηράκλειο ένα μπουκάλι δώρο?
Αλήθεια που χάθηκες? Έχω μήνες να σε δω. Σχέδον μισός χρόνος πάει.
Άσε να μαντέψω θα έχεις ξαμοληθεί χριστουγεννιάτικα στο κέντρο να διαλέξεις το φετινό σου ημίπαλτο, το πάντα εξ ιταλίας.
Ή μήπως θα είσαι χωμένος σε κανα προποτζίδικο πάλι? Δε πρόλαβα να σου πω, πριν κοιμηθείς, το λαχείο που αγοράσαμε μαζι, κέρδισε. Έπιασες τον λήγοντα. Ειρωνία έ? Άκου εκεί τον λήγοντα, ποιός θα το πίστευε.
Έξι μήνες σε περιμένω να έρθεις να δεις το νέο μου σπίτι, έχω αγοράσει και την τηλεόραση που σου άρεσε. Έλα να δούμε την ΑΕΚ. Πάμε καλά ξέρεις, μάλλον θα πάμε και Παρίσι τον Φλεβάρη να τη δούμε από κοντά. Αλλά χωρίς εσένα δε πάω , α όλα κ όλα.
Το βραδάκι θα σε περιμένω - εγώ στόλισα δέντρο φέτος έτσι για να πάω κόντρα στους άλλους, έλα να μου πεις τη γνώμη σου. Θα σου μαγειρέψω και σουτζουκάκια σμυρναίικα (μη γελάς ρε συ η προσπάθεια έχει σημασία).
Και μετά θα σχολιάσουμε πόσο ωραία είναι η Μπρυζ και η Αμβέρσα, τα ποδήλατα του Αμστερνταμ και πόσο ωραία λουλουδάκια είχε στο Γενεύη και πόσο ωραία κοστούμια το Μιλάνο.
Σε περιμένω ok?
Εις τους αιώνας των αιώνων.

Wednesday, December 20, 2006

Ο καλός Mogwai

Ναι, μ έχει πιάσει σήμερα ένα τρομερό σύνδρομο καλοσύνης.
Δε με τιμάει που το λέω, ντρέπομαι οικτρά, αλλά ναι.
Θα πάω με τα πόδια σήμερα σπίτι μπας και πετύχω καμιά γριούλα να τη περάσω απέναντι.
Τι έχω πάθει?
Φταίνε τα Χριστούγεννα? Όχι δε μ' αρέσουν ιδιαίτερα.
Φταίει η δουλειά? Όχι με τίποτα. (απορώ και μόνο που το σκέφτηκα)
Φταίει το δέντρο που στόλισα στο σπίτι μου! Αχ ναι είναι υπέροχο!
Όποτε μπορώ ξαπλώνω στο καναπέ με τα φώτα σβηστά και τα λαμπάκια μόνο αναμμένα και ηρεμώ.
Το έκανα όταν ήμουν μικρός.
Το ξανάκανα φέτος.
Μιλάμε για την απόλυτη γαλήνη.
Μετά δε μου πάει η καρδιά μετά ούτε να γκρινιάξω ούτε να παραπονεθώ ούτε τίποτα.
Θα χαλάσω τη γαλήνη μου και αυτή τη φορά δε θέλω.

Ανυπομονώ να βραδιάσει...

Monday, December 18, 2006

.......4........

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα' θελα να το λαβώσεις......

Τάσος Λειβαδίτης

Friday, December 15, 2006

Homo Homini Lupus

Εχτές παρακολούθησα μια απ' τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων - κατά τη γνώμη μου - ετών. Το γερμανικό Η Ζωή των Άλλων. Αναφέρεται στο πρώην ανατολικό Βερολίνο στις αρχές του 80 - στην ανάμειξη της Κρατικής Ασφαλείας στα προσωπικά όλων των πολιτών, στη λογοκρισία της κομμουνιστικής περιόδου σε όλους τους τομείς, στη διαφθορά σε όλα τα κλιμάκια της κοινωνίας και γενικά στο επιτυχημένο "επαναστατικό" καθεστώς.
Εκτός από τη συγκλονιστική πλοκή, τις ερμηνείες ή τις θανατηφόρες ατάκες, η ταινία με έβαλε δυστυχώς και σε σκέψεις.
Θα ήταν εύκολο να πούμε "μαλάκες γερμανοί, κωλολαός, τον έχουν τον φασισμό στο αίμα τους κτλ". Εντάξει έχουν μια ιδιοσυγκρασία που "σηκώνει" ακρότητες αλλά μέχρι εκεί. Φοβάμαι ότι τελικά "ο φόβος φυλάει τα έρμα", δε πα να σαι στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη η στη Ζιμπάμπουε. Ότι σχεδόν όλοι μας - αφήνω ένα μικρό ποσοστό απ' έξω αυτών που αγωνίστικαν - είτε αυτό έγινε μπροστά στα τανκς του πολυτεχνείου, πάνω στο τείχος του Βερολίνου, ή μπροστά στο βρωμόξυλο του Πινοσέτ.
Η συντριπτική πλειοψηφία όμως δε θα λειτουργούσε και πολύ διαφορετικά αν είχαμε πάνω απ' το κεφάλι μας μια Stasi, έναν Hitler, ένα Bush (όχι δε θα τη γλύτωνε), έναν Πινοσέτ ή έναν Πατακό.
Και φοβάμαι - μιας και το παρελθόν δε κατάφερε να με διαψεύσει - ότι ούτε το μέλλον θα τα καταφέρει να αποδείξει ότι είμαστε ένα έντιμο, δημοκρατικά σκεφτόμενο, αλτρουιστικό ζωάκι. Ακόμα θηρία είαμστε, χωρίς προβιές βέβαια, αλλά με την ίδια ψυχοσύνθεση. Έτοιμοι πάντα να εκμεταλλευτούμε την εξουσία που μπορεί να μας δοθεί για να τα κονομήσουμε, να πηδήξουμε και να ξεπαστρέψουμε τους "αντιπάλους" μας στο δρόμο της επιβίωσης. Και όσοι δεν αποκήσουν εξουσία θα τη φοβηθούν, θα το βουλώσουν, θα καρφώσουν τον γείτονα αν χρειαστεί και μια χαρά θα προσαρμοστούν. Γι' αυτό κανένας κομμουνισμός κύριε Marx δε θα μπορούσε ποτέ να σταθεί ακέραιος, γιατί θα απετούσε από μας να μην είμαστε θηρία αλλά άνθρωποι. Και κανείς μας σχεδόν δεν είναι.
Δυστυχώς εν τέλει ούτε ο Marx ούτε ο Adam Smith ούτε ο Αλογοσκούφης το πιάσανε το νόημα.
Μόνο ο Δαρβίνος.

Wednesday, December 13, 2006

Ο Άμλετ της Σελήνης

Θάνο καλημέρα.

Μόλις έβαλα καφεδάκι και άναψα τσιγάρο, οπότε ευκαιρία να τα πούμε λιγάκι. Είδες εχτές σε άφησα να μιλήσεις εσύ όσο ήθελες, σε βοήθησα και εγώ δεν έχεις παράπονο, σε χειροκρότησα και με χειροκρότησες. Σειρά μου.
Ήθελα να σ' ευχαριστήσω για χτες, μου θύμισες πράγματα που καιρό έμεναν μέσα μου.
Μου θύμισες πως οι ήχοι που παράγεις είναι ένα κομμάτι και του δικού μου παρελθόντος. Όχι ότι μου έκλεψες και τη καρδιά βέβαια, αλλά να μωρέ, ένα κομματάκι της το έχεις βάψει λιγάκι, με μια επίστρωση θαλασσινής αλμύρας απ' τους στίχους του Καββαδία, σε χρώμα γαλάζιο φυσικά.
Δε ξέρω τι σημαίνει μεγάλος συνθέτης κτλ. Μου αρκεί που τα τραγούδια σου φέρουν πλέον κάτι απ' το συλλογικό υποσυνείδητο του λαού μας. Μου αρκεί αυτό.
Αυτά τα ολίγα. Μάλλον ποτέ δε θα τα διαβάσεις όλα αυτά, αλλά φαντάζομαι ότι τα ξέρεις ήδη ε?

"Πάντα γελαστοί και πάντα γελασμένοι..."? Δε πειράζει μας αρέσει έτσι πιο καλά όσο μπορούμε και μετουσιώνουμε τις εμπειρίες μας σε ήχους.
Γιατί άλλωστε τη σημασία έχει τ' όνειρο χωρίς μικρές νοθείες?

Εις το επανιδείν

Tuesday, December 12, 2006

Μια φορά και έναν καιρό....

....ήταν ένα έθνος. Ή μάλλον αυτοαποκαλέστηκε έθνος ένα περίεργο κράμα ιρλανών, άγγλων, γάλλων, πορτογάλλων και άλλων. Έφτιαξε ένα σύνταγμα τόσο φιλελεύθερο και πρωτοποριακό που δεν θα το άντεχε ούτε το ίδιο. Βοήθησε την επιστημονική επανάσταση της μετά-αναγεννησιακής εποχής, καθάρισε την ήπειρο του από τους κακούς ινδιάνους, συνετέλεσε αποφασιστικά στη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση και γενικά έφτασε μέσα σε 60 χρόνια απ' τον εμφύλιο που είχε να είναι ο νταής της διπλανής (ή μάλλον της απέναντι) πόρτας.
Και αυτό το αυτάρεσκο έθνος που τόσο αγαπούσε τους καρπούς της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας και μισούσε κάθε τι αντίθετο χαρακτηρίζοντας το τρομοκρατικό ή προδωτικό προς το ίδιο - σε σημείο να αυτοφυλακίζεται και να αυτοεξορίζεται, κάποια στιγμή είπε να επιλέξει και έναν πρόεδρο έξυπνο, έτσι για αλλαγή. Ήταν Ιρλανδικής καταγωγής. Μόνο που αυτό το έθνος όταν κάνει κάτι δεν έχει μέτρο, είτε θα το κάνει πολύ καλά είτε πολύ σκατά.
Έτσι ο ιρλανδός δεν ήταν μόνο έξυπνος ήταν και τσαμπουκάς. Και φιλειρηνιστής (το κατά δύναμιν δηλαδή). Ε, όχι αυτό πάει πολύ, του φύτεψαν κάτι σφαίρες λοιπόν στο κούτελο και ξαναγυρίσαν εκεί που μείναν. Μετά το κάνανε και στο μικρό αδερφάκι του (αυτός τις έφαγε στο στήθος).
Και η πιθανότητα για ειρήνη ή δημοκρατία και άλλες τέτοιες αθλιότητες έλαβε τέλος.
Εκτοτε το σύνδρομο της καθυστέρησης έχει καταλάβει αυτό το έθνος, με φιλοπολεμικές "λύσεις" σε σημείο που να θεωρείτε δεδομένο.
Στη καθημερινότητα του ο καθένας παίρνει ότι αξίζει. Στη παγκοσιοποίηση όμως παίρνουμε και ότι αξίζει ο άλλος. Αδικία ε?
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.....

Friday, December 8, 2006

Νεοελληνική γκρίνια

Λοιπόν έχω βρει έναν υπέροχο τρόπο να διασκεδάζω.
Κάθε βράδυ βλέπω ανελλιπώς ειδήσεις - δεν έχει σημασία το κανάλι. Σημασία έχει η γκρίνια. Όσο πιο πολύ γκρινιάζουν τόσο πιο καλά περνάω.
Και δεν αναφέρομαι στους δημοσιογράφους, αυτοί και να μην έχουν λόγω να γκρινιάξουν κάτι θα βρουν.
Μιλάω γι' αυτούς που έχουν λόγο. Μαθητές, συναταξιούχους, χαμηλόμισθους, πολύτεκνους, στρατεύσιμους, διαδηλωτές και ζαρτνινιέρες, στρατεύσιμους, ταξιδιώτες, άτυχους πολίτες που μπλέξαν στη γραφειοκρατία, μανάβηδες, πηγμένους οδηγούς, λιμενεργάτες, ανέργους και δε συμαζεύεται. Ναι με αυτούς γελάω. Και θέλω να τους φωνάξω δυνατά ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ.
Ακρίβια??? Καλά να πάθετε , πληρώστε τα!
Ανεργία??? Καλά να πάθετε , ζητιανέψτε!
Σας έδειρε η ζαρτινιέρα??? Καλά να πάθετε ρε και λίγες σας ρίξανε!.
Δεν πείρατε το ΕΦΑΠΑΞ που σας αναλογούσε???? Στην άλλη ζωή δε πειράζει!
Θα δουλεύετε μέχρι τα 67???? Πάλι νέοι θα αράξετε!
Ανέβηκαν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ??? Κεράκι, σηματα καπνού και λασπόλουτρα!
Ανέβηκαν οι τιμές???? Ευρωπη δε θέλατε να γίνουμε?
ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ, ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ ΠΟΥ ΜΥΞΟΚΛΑΙΓΕΣΤΕ!
ΑΛΛΑ???? Αλλά τα "δυο μεγάλα κόμματα σε πρόσφατη δημοσκόπηση συγκεντρώνουν και πάλι 70% των προτιμήσεων σας - αν βάλουμε και τους αναποφάσιστους φτάνουμε στο 85%!!!!
85%!!!!! Τους ψηφίσατε, τους διαλέξατε, σας βολέψανε και τους βολέψατε! Γκρινιάζετε κιόλας?? Δε φταίει πάντα η σκλαβιά μα και η υποταγμένη μας καρδιά έλεγε ο Άσιμος.
Λοιπόν λουστείτε τα όλα τώρα.
Και εις ανώτερα, αναμένω να χειροτερέψουν και άλλο τα πράγματα, να γκρινιάξετε και άλλο, να γελάσω και περισσότερο!
Για να μάθετε να ονομάζετε τους λύκους "εθνάρχες" και τις οδούς σας με τα ονοματα τους.
Όσο για τους υπόλοιπους, τους "αριστερούς" και "διανοούμενους" και τους λοιπούς "περιθωριακούς αλλά με άποψη" , δημοκρατία δεν θέλατε??? Λουστείτε την κ εσείς.
Ευχαριστώ για το καθημερινό γέλιο. Μου φτιάχνετε τη διάθεση, ειλικρινά.

Wednesday, December 6, 2006

Ποίηση?

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω με μια διάθεση ποιητική. Τώρα τελευταία είναι αρκετά συχνές. Παλαιότερα απορούσα τι καθιστούσε μια μέρα ποιητική και τι όχι.
Ο καιρός είπα. Αν ο καιρός είναι μουντός, οι δρόμοι λασπωμένοι, οι άνθρωποι κακόκεφοι, ο αέρας κρύος - ε μια χαρά ποιητική μουντάδα σου ξυπνάει. Αλλά πάλι...πόσες τέτοιες μέρες υπάρχουν στην Αθήνα? Δυστυχώς λίγες. Άρα?
Για να μη τα πολυλογώ...τη βρήκα την απάντηση.
Τα όνειρα.
Τους τελευταίους μήνες όλο και πιο συχνά. Πολύ έντονα. Τόσο που ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι, βγαίνω στο μπαλκόνι και κάνω τσιγάρο να συνέλθω.
Ναι πάλι την είδα χτες. Τα τελευταία 5 χρόνια την είδα μόνο μια φορά. Τώρα κάθε τρίτο βράδυ με επισκέπτεται...και ποτέ με καλές διαθέσεις. Πότε με ευχάριστα συναισθήματα.
Προτιμώ εκείνη τη μια...με τι γλυκό συναίσθημα είχα ξυπνήσει στο στρατόπεδο...
Τώρα μόνο η ποιητική διάθεση μου έμεινε τρομάρα μου και πολύ μου είναι.
Κ ας μην έχει συννεφιά...

Tuesday, December 5, 2006

Με γειά μου!

Λοιπόν μετά από πολύ σκέψη, μεγάλη πίεση από γνωστή blogger τα κατάφερα! Και ναι είναι αλήθεια! Έφτιαξα το δικό μου Blog! Έφτιαξα την εμφάνιση, έμαθα να χειρίζομαι το account, όλα τα έκανα!
Σχέδον όλα γιατί παρέλειψα μια λεπτομέρεια - δεν έχω τι να γράψω στο αυτοκαλωσόρισμά μου. Μέχρι που η προαναφερθείσα με έβγαλε απ' το σκληρό αδιέξοδο μου.
Αποφάσισα λοιπόν να δημοσιεύσω το δικό της καλωσόρισμα... έτσι για να πάει καλά η saison.

" Τσου ρε Λάκη που είμαι και φαν κλαμπ μη χέσω. Γράψε κάτι πρώτα και μετά βλέπουμε.

........μπλα μπλα μπλα μπλα........

Και βγάλε με από το φαν κλάμπ μην αποκαλύψω ότι είσαι ο ..... χχχχχχ .... "

Σαν την απειλή του batman "Ο Superman είναι ο Clark Kent "

Μετά από τέτοιο καλωσόρισμα η έμπνευση μου ενσακώθηκε....

Καλώς σας βρήκα