Wednesday, January 31, 2007

It's a small crime....

Σ ευχαριστώ.
Γιατί είχα καιρό να νιώσω πως είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος που από μόνος του είναι ικανός να ομορφύνει τον κόσμο.
Κ ας μη διαβάσεις ποτέ αυτά τα λόγια.
Και ας μη το μάθεις ποτέ.
Δε με νοιάζει.
Δε φοβάμαι πια και ξέρω γιατί...

Monday, January 29, 2007

Εν αρχή ήν ο πόνος....




Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν, σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε. Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά-σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση του στεκόταν ένας άλλος, καθόλα αξιαγάπητος κύριος...

Friday, January 19, 2007

...τι 'χα πάντα!



Από την άλλη βέβαια δε μπορώ εύκολα να βγάλω τους στίχους της Κατερίνας Γώγου απ' το μυαλό μου...

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-

Προβοκάτορας!


Πράγματι ρε Κατερινιώ δεν μπορω να σε κατηγορήσω. Δεν έχεις άδικο....
Ξέρω ότι υπάρχει πολύ οργή εκεί έξω. Δε περιμένω να δω μερικές μολότωφ στη Πατησίων. Τα βλέπουμε κάθε βδομάδα στα γήπεδα και τους γύρω δρόμους, στις σχολές και στα σχολεία, σους δρομους και στα φανάρια, στις τηλεοράσεις μας, πάντου. Ζούγκλα.

Λυπάμαι η μηχανή υπερφορτίστηκε. Τα χειρότερα έρχονται.

Τι 'χες Γιάννη μου....


Έχω επιχειρήσει να γράψω 3 φορές αυτό το καταραμένο post. Κάθε φορά που ξεκινάω αυτοαναιρούμαι και το σβήνω. Και πάλι απ' την αρχή με νέα επιχειρήματα κάθε φορά.
Εν τέλει μπερδεύτικα που αποφάσισα να μην εκφέρω κάποια απόλυτη γνώμη (σπάνιο για μένα) αλλά να θέσω και εγώ κάποια ερωτήματα.
Παρακολουθώ - πάντα με πραότητα - τα τεκταινόμενα στη παιδεία και κυρίως στο κέντρο της Αθήνας με τις μολότωφ και το ξυλίκι.
Ας μου εξηγήσει και μένα ρε παιδιά κάποιος μπας και καταλάβω ο φτωχός....ποιοί είναι όλοι αυτοί που τα σπάνε και τα καίνε?
Γιατί έχω την ισχυρή εντύπωση ότι (τουλάχιστον μεγάλη μερίδα αυτών) προκειται για προβοκάτορες, χαφιέδες και λοιπές λέρες της ασφάλειας? Τόσο νυχτομένος είμαι?
Τόσοι καθηγητές του πολυτεχνείου είχαν τ' αρ...δια να βγουν και να δηλώσουν ότι τους έίδαν να κατεβαίνουν από κλούβες των ματ (το ίδιο και στη θεσσαλονίκη με τη ζαρντινιέρα). Και ο σκοπός απλός: Ποιος αλήθεια άκουσε πόσο μεγάλη ή πόσο παλμό είχε η πορεία των φοιτητών? Ποιός αλήθεια ξέρει τα αιτήματα τους και τα επιχειρήματα τους? Το μόνο που μαθαίνουν 10 εκατομμύρια έλληνες ότι ένα μάτσο μαλάκες τα σπάσανε στο πολυτεχνείο.
Και αν η απάντηση είναι, "δηλαδή εσύ είσαι μάγκας και το βρήκες και τα άλλα 10 εκατομμύρια κοιμούνται όρθιοι" τότε απαντώ "όχι και τα 10 ευτυχώς".
Λυπάμαι αλλά δε προσγειωθήκαμε προχτές απ' τον πλανήτη spectrum και δε ξέρουμε τι μας γίνεται, και μεις φοιτητές είμασταν και σε πορείες φάγαμε δακρυγόνα με το κιλο και ξέρουμε πως λειτουργεί το συστημα.
Από την άλλη όμως πως να πιστέψω ότι οι ίδιοι παίζουν κλέφτες και αστυνόμους, οι μεν καίνε και οι άλλοι καίγονται και την επόμενη τα πίνουν μαζί στην ασφάλεια?
Να μου πείτε γιατί δε τους συλλαμβάνουν τότε? Πόσο δύσκολο είναι πια? Αν πάω να ρίξω μια μπουνιά σ' έναν περαστικό στη Πατησίων θα με πιάσουν 10 πριν τον ξαπλώσω.
Μήπως όλα αυτά γίνονται για να υποβαθμιστεί το ελληνικό πανεπιστήμιο (κ' άλλο) ανοίγοντας δρόμο στα ιδιωτικά (τα μη-κρατικά...χαχα)
Μήπως επι της ευακαιρίας καταργήσουμε και το πανεπιστημιακό άσυλο?
Να βάλουμε και καμιά καμερούλα στο δρόμο παραπάνω?
Μήπως να περάσουμε και ότι άλλο νομοσχέδιο μας βολέυει στη ζούλα τώρα που όλοι ασχολούνται με το "φλεγον" ζήτημα?
Μήπως?

Wednesday, January 17, 2007

Η γενιά του μίσους

Το έζησα εχτές το βράδυ και το διηγούμαι.
Γυριζα κατα τις 1.30 το βράδυ σπίτι με το αυτοκίνητο. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι. Και λέω σχεδόν γιατί σταματημένα στα φανάρια μπροστά μου δύο αυτοκίνητα, ένα fiatάκι και ένα βανάκι ψιλοεπαγγελματικό. Το φανάρι ανάβει αλλά το βανάκι δε ξεκινάει. Το fiatάκι κορνάρει. Σημειωτέον η λεωφόρος είναι άδεια, άνετα μπορεί να προσπεράσει το βανάκι. Προτιμάει όμως να κάτσει εκεί και να κορνάρει. Δεν μ' εκνευρίζει που κινδυνεύω να χάσω το φανάρι, η κόρνα όμως μου τη δίνει στα νεύρα. Το βανάκι ανάβει alarm, σα να λέει στο fiatάκι, προχώρα εγώ έμεινα. Το fiatάκι εν τω μεταξύ απτόειτο, και έχει και έναν ήχο η κόρνα του πολύ ψιλό και εκνευριστικό. Κόκκινο. Πόσοι καψεροί έχουν ξυπνήσει άγνωστο. Εν τέλει ο τύπος κατεβαίνει κάτω και πλησιάζει τη γυναικεία φιγούρα στο fiatάκι. Φωνάζει αλλά δεν ακούω γιατί ακούω μουσική. Κια σιγά μη τη χαμηλώσω. Σκέφτομαι "αν της ρίξει και καμια δε θα στεναχωρηθώ κιολας". Τελικά ξύλο δε πέφτει. Κρίμα.
Το fiatάκι φεύγει επιταχύνοντας τελικά και εγώ ξεκινάω νυσταγμένος για την Ιθάκη.
End of the story.
Οχι δεν ειναι η πιο πρωτότυπη ιστορία του κόσμου και σίγουρα άλλοι θα μπορούσαν να πουν πολύ πιο ακραία σκηνικά.
Γυρνόντας σπίτι σκέφτομαι αυτό που έλεγε ο Λαζόπουλος εχτες το βράδυ - πολλά νευρα ρε παιδι μου, πάρα πολλά. Τι σκατά δε πάει καλά. Γιατι τόση επιθετικότητα?
Φταίει το άγχος στη δουλειά? Η πίεση στο σπίτι? Οι αφραγκιές? Το αιώνιο φρακάρισμα?
Το κράτος μπουρδέλλο (με λλ δε γράφεται?) ? Η πλήρης τσιμεντοποίηση? Ο μη-χειμώνας? Οι διαπροσωπικές σχέσεις που αν δεν μοιάζουν με σαπουνόπερα πατόνουν? Η τρομολαγνεία?
Η μια κορνάρει στις 1.30 το βράδυ μονο και μονο για να την πει σ εναν φουκαρά και μάλιστα εκείνη τη στιγμή εργαζόμενο, εκείνος πάει προς το μέρος της με επιθετικότητα - το αν είναι γένους θυληκού είναι αδιάφορο - και εγω παρακαλάω να της ρίξει και καμια αναποδη. Το να παρέμβω προς αποτροπίν θυμάτων ούτε λόγος βέβαια.

Ωραία κατάντια όλοι μας.
Εμεις δε τη φτιάξαμε?
Ας τη χαιρόμαστε λοιπόν.

ΥΓ. Η μουσική υπόκρουση του ανωτέρω σκηνικού ήτο ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης...

Τα'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω!!!!
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας

Friday, January 12, 2007

Η εξωγήινη μας μοναξιά...


Από μικρός μου άρεσε να διαβάζω βιβλία. Κάθε λογής.
Αυτά όμως που πραγματικά΄με πήραν απ' το χέρι ήταν τα βιβλία "εκλαικευμένης" επιστήμης. Μιλάω για βιβλία που είχαν σχέση με θέματα δαρβινικής βιολογίας ή αστροφυσικής ή θεωρίας χάους και δε συμμαζεύεται.
Παρεπιπτόντως ουδέ μια σχέση δεν είχα ποτε με κλασσική φυσική ή χημεία και τα λοιπά μαθήματα που κάναμε στο Λύκειο, και μοιραία ως σκράπας ακολούθησα κ εγώ τη τέταρτη δέσμη που παλευότανε.
Όμως μ' αυτά τα βιβλία δε λέω παρασύρθηκα. Μου απάντήθηκαν πολλές "μετα-εφηβικές" "υπαρξιακές" ¨κτλ" απορίες. Έλα όμως που ακόμα περισσότερες μου γεννήθηκαν.
Προσφάτως διάβασα (βασικά ακόμα διαβάζω) την Αυτοβιογραφία του Φωτός του Γραμματικάκη (εξαίρετου επιστήμονα). Δεν θα σχολιάσω εδώ αυτά που αναφέρονται μέσα - κυρίως γιατί αναλύεται η θεωρία της σχετικότητας που δεν κατέχω παρά τις φιλότιμες προσπάθειες).
Απλά μια διαπίστωση. Κάθε φορά που διαβάζω ένα τέτοιο βιβλίο, καθώς οι λέξεις κυλάνε το μυαλό μου αποκόπτεται απ' τη Γη, και ενώ συνεχίζω να διαβάζω, καμία πληροφορία δεν περνάει πλέον στο μικρό μου εγκέφαλο (με αποτέλεσμα βέβαια όταν επιστρέψω στον πλανήτη μας να έχω διαβάσει 5 σελίδες χωρίς να χω καταλάβει Χριστο και πάααααλι απ' την αρχή).
Και ίπταται ξαφνικά σε άλλους γαλαξίες γεμάτους χρώματα, είμαι κοντά σε 2 γαλαξιακά νέφη που τα χορεύει η βαρύτητα με φιγούρες μπαλέτου, ένα κβάζαρ ανατινάσεται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά και μου φωτίζει για λίγο το πρόσωπο, καθώς πλησιάζω επιταχύνοντας σε μια μαύρη τρύπα που δημιουργεί εκστατικές εικόνες φωτός. Και δεν ακούω τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα ν' ακουστεί. Ένα κενό μες στο κενό μονάχα κ εγώ εκεί μονος μου αιωρούμαι αποσβολομένος. Είναι υπέροχα εδώ πέρα.
Μεσα στη μεγαλύτερη μοναξιά...
Γαμώτο πάλι μου έλειψε η Γη, λέω να επιστρέψω.

Wednesday, January 10, 2007

The eternal sunshine of a spotless mind.....

Αλήθεια απορώ καμιά φορα.
Που πηγαίνουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου όταν βγαίνει ο ήλιος?
Οι κραυγές όταν σωπάσουν?
Τα δάρκυα? Οι λύπες? Οι τύψεις? Οι ενοχές? Οι φόβοι? Οι χαρές?
Τα γέλια μας και τα αστεία μας που πάνε όταν αδειάζει το δωμάτιο?
Που πηγαίνουν τα λόγια όταν χάσουν το νόημα τους?
Που πηγαίνουν τα τραίνα που δεν αποβιβαστήκαμε αυτή τη φορα?
Που πηγαίνουν αυτά τα σύννεφα συνέχεια?
Που πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν ξεχαστούν?
Απορώ πραγματικά.
Που πηγαίνουν τα χρόνια μας όταν φύγουν?
Που πηγαίνουν τα συναισθήματα όταν πεθαίνουν μια για πάντα?

Saturday, January 6, 2007

Man that you fear....

Παρακαλώ περάστε.
Όχι μην αγχώνεστε εδώ είμαι ακόμα.
Είμαι ακόμα εδώ όταν θέλετε να εκμυστηρευεστε τους φόβους σας.
Είμαι ακόμα εδώ όταν θέλετε να ξεσπάτε, όταν θέλετε βρίσετε, να φωνάξετε.
Ειμαι ακόμα εδώ όταν θελετε να απολογηθείτε, όταν θέλετε να εξομολογηθείτε.
Είμαι ακόμα εδώ όταν θέλετε να ανέβει το ηθικό σας, να κερδίσετε μια θέση στο κόσμο.
Είμαι ακόμα εδώ όταν θέλετε να πειστείτε ότι ο κόσμος ακομα βρίσκεται σε τροχιά γύρω σας.
Είμαι ακόμα εδώ όταν θέλετε να μιλήσετε για όσα η ανθρωπότητα σας χρωστάει, για όσα σας έκλεψαν αιώνες πριν από σας ή τους μακρινος προγόνους σας.
Παρακαλώ περάστε.
Ειμαι ακόμα εδώ.
Δούλος σας.

(The boy that you loved is the man that you fear...)

Friday, January 5, 2007

Ρωτόκριτος

(ναι είναι το νέο μου σκάλωμα όσο και αν ακούγεται αστείο)

Για την ιστορία: Ο Ερωτόκριτος (τροβαδούρος -μάλλον- στο παλάτι ερωτεύεται την Αρετούσα - κόρη του βασιλιά (πολύ έξυπνο από μέρους του), και εν τέλει ζητά το χέρι της απ' τον βασιλιά ο οποίος έχει ετοιμάσει ήδη προξενιό τη κόρη του με πλουσιοχλεχλέ απ' το Βυζάντιο. Έτσι ο Ερωτόκριτος, φτωχαδάκι γαρ, ενημερώνεται να τα μαζέψει και να την κάνει για την εξορία με ελαφρά. Στη σκηνή που παραθέτω (που θα μου πάει θα τη μάθω απ έξω) η Αρετούσα πάει μες στη καλή χαρά να συναντήσει το αμόρε αλλά ενημερώνεται για το ταξιδάκι του (one way ticket). Νομίζω ότι είναι απ' τα πιο ερωτικά κομμάτια που έχουν γραφτεί (παρά το ξέσπασμα του Ερωτόκριτου και τη χολή που βγάζει στην Αρετούσα - που παρεπιπτόντως δε φταίει η καψερή. Πάμε λοιπόν...

Λέγει της ο Pωτόκριτος· "Ήκουσες τα μαντάτα,
που ο Kύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα;
K' εφάνη του κ' εσφάγηκεν ο-γι' αφορμή εδική μου, 1355
σαν ήμαθε την προξενιάν, που'κουσε του Γονή μου.
K' έτοιας λογής εμάνισε, τόσο βαρύ του φάνη,
κι ο Kύρης μου απ' την πρίκαν του λογιάζω ν' αποθάνει.
Tέσσερεις μέρες μοναχάς μου'δωκε ν' ανιμένω,
κι απόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω. 1360
Kαι πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο χωρισμόν εκείνο;
Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κ' εκεί'ν' τα κόκκαλά μου.
Kατέχω το κι ο Kύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει, 1365
Pηγόπουλο, Aφεντόπουλο, σαν είσαι συ, γυρεύγει.
Kι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς, σα θέλουν οι Γονείς σου
νικούν την-ε τη γνώμη σου, κι αλλάσσει η όρεξή σου.

"Mιά χάρη, Aφέντρα, σου ζητώ, κ' εκείνη θέλω μόνο,
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω. 1370
Tην ώρα που αρραβωνιαστείς, να βαραναστενάξεις,
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,
ν' αναδακρυώσεις και να πεις· "Pωτόκριτε καημένε,
τά σου'ταξα λησμόνησα, τό'θελες πλιό δεν έναι."
Kι όντε σ' Aγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου, 1375
και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ' ομορφιάς σου,
όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει,
θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθη ν' αποθάνει.
Θυμήσου πως μ' επλήγωσες, κ' έχω Θανάτου πόνον,
κι ουδέ ν' απλώσω μου'δωκες σκιάς το δακτύλι μόνον. 1380
Kαι κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην κάμερά σου,
λόγιασε τά'παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.
Kαι πιάνε και τη σγουραφιάν, που'βρες στ' αρμάρι μέσα,
και τα τραγούδια, που'λεγα, κι οπού πολλά σου αρέσα',
και διάβαζέ τα, θώρειε τα, κι αναθυμού κ' εμένα, 1385
που μ' εξορίσανε ο-για σε πολλά μακρά στα ξένα.
Kι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε,
και τα τραγούδια που'βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε,
για να μην έχεις αφορμήν εις-ε καιρόν κιανένα,
πλιό σου να τ' αναθυμηθείς, μα να'ν' λησμονημένα. 1390

"Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα,
κι ο-γλήγορα μισεύγω σου, κ' εβγαίνω από τη Xώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν, κ' ήσβησέ μου.
Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω, 1395
τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.
Kάλλιά'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου.

Oι ομορφιές σου έτοιας λογής το φως μου ετριγυρίσαν,
κ' έτοιας λογής οι Eρωτιές εκεί σ' εσγουραφίσαν, 1400
κ' εις όποιον τόπον κι α' σταθώ, τα μάτια όπου γυρίσου',
πράμα άλλο δεν μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου.
Kι ας είσαι εις τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω,
χαιρετισμό να μου'πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω."

Ανατρίχιασα (αυτό είναι δικό μου)

ΥΓ. Για τις άγνωστες λέξεις αν μπορεί ας βάλει κανείς κανα χεράκι.......
(αναντρανίσω, σγουραφιά, εξά, εσγουραφίσαν)

Wednesday, January 3, 2007

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Απ' τη ταινία When Harry met Sally.....

Harry Burns: You realize of course that we could never be friends.
Sally Albright: Why not?
Harry Burns: What I'm saying is - and this is not a come-on in any way, shape or form - is that men and women can't be friends because the sex part always gets in the way.
Sally Albright: That's not true. I have a number of men friends and there is no sex involved.
Harry Burns: No you don't.
Sally Albright: Yes I do.
Harry Burns: No you don't.
Sally Albright: Yes I do.
Harry Burns: You only think you do.
Sally Albright: You say I'm having sex with these men without my knowledge?
Harry Burns: No, what I'm saying is they all WANT to have sex with you.
Sally Albright: They do not.
Harry Burns: Do too.
Sally Albright: They do not.
Harry Burns: Do too.
Sally Albright: How do you know?
Harry Burns: Because no man can be friends with a woman that he finds attractive. He always wants to have sex with her.
Sally Albright: So, you're saying that a man can be friends with a woman he finds unattractive?
Harry Burns: No. You pretty much want to nail 'em too.
Sally Albright: What if THEY don't want to have sex with YOU?
Harry Burns: Doesn't matter because the sex thing is already out there so the friendship is ultimately doomed and that is the end of the story.
Sally Albright: Well, I guess we're not going to be friends then.
Harry Burns: I guess not.

(προαιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα ή αντρική μαλάκινση?)

Ο Διας και το Αλφα του Κενταύρου....

Ε ναι λοιπόν το είπαν καθαρά και ξάστερα.
Φίλοι σκορπιοί φέτος είναι η χρονιά σας (μας)! Μπράβο! Κλαπ κλαπ
Ο Διας είναι στο ζώδιο μας, η Κόμη της Βερενίκης λούστηκε και το Αλφα του Κενταύρου μας επιφυλάσσει μέρες υπέροχες (κλαπ κλαπ και πάλι)
Και για να ζηλέψου ντα υπόλοιπα ζώδια αναφέρω:

Επαγγελματικά: Όσοι είναι άνεργοι θα βρουν δουλειά. Ίσως όχι φέτος όμως. Όσοι πάλι απασχολούνται τότε α. θα παραμείνουν εκεί που είναι, β. θ' αλλάξουν πόστο, γ. θ' αλλάξουν δουλειά (θέλοντας και μη)

Υγεία : Όσοι είστε υγιείς θα παραμείνετε έτσι, αλλά μπορεί να αρρωστήσετε λιγουλάκι. Όσοι είστε άρρωστοι μπορεί να αναρρώσετε.

Σχέσεις : Οι αδέσμευτοι θα βρουν τον έρωτα της ζωής τους ή θα παραμείνουν ως έχουν. Οι δεσμευμένοι μπορεί να παραμείνουν έτσι ή μπορεί να χωρίσουν οπότε υπάγονται κατευθείαν στη προηγούμενη κατηγορία (αυτή των αδέσμευτων).

Βέβαια για να μην αδικούμε και τα υπόλοιπα ζώδια, κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα και γι αυτά, απλά με άλλη σειρα.

Δε ξέρω αν το καταλάβατε αλλά.....
IT'S GOING TO BE A GLORIOUS YEAR!

Καλή Χρονιά!!!!!