Wednesday, February 28, 2007

Ο Σπασμένος Καθρέφτης

Πριν από έναν μήνα κανονίσαμε με μια παρέα να κατέβουμε σ’ ένα γνωστό μπαράκι στο κέντρο. Εκτός απ’ τον κολλητό μου, θα ερχόταν ακόμα μια φίλη απ’ την Αυστρία (που μετακόμισε με το αγόρι της στην Αθήνα) και μια δική της φίλη, γερμανίδα. Στη διαδρομή ενημερώθηκα ότι 2 ακόμα παιδιά θα ερχόντουσαν, αρσενικού μάλλον γένους και λοιπών αγνώστων στοιχείων. Πάντως multi-ethnic το bar, multi-ethnic και η σύνθεση της παρέας.
Μέχρι εδώ καλά.
Οι 4 μας περίμεναν (εμένα και τον κολλητό) έξω απ’ το μαγαζί (έχουμε μια τάση να στήνουμε κόσμο). Έκανε και κρύο χε χε Ας περιγράψω τα δυο νέα μέλη της ομάδας.
Κοντοί. Λεπτοί. Μαυριδεροί ασιατικής καταγωγής. Μετρίως ντυμένοι. Ονόματα που θυμίζανε, ξέρετε τώρα, μη τα λέω και με πιάσει και η «μυστική» υπηρεσία φιλικά προσκείμενης χώρας.
Και να είμαι ειλικρινής συστήθηκα κοιτώντας στα μάτια τον κολλητό με μια φάτσα Al Buddy. Και με τον πορτιέρη να είμαι ειλικρινής έτσι κοιταχτήκαμε.
Μέσα στο μαγαζί, πήραμε τα ποτά, είπαμε και κάνα δυο μαλακίες αλλά τους 2 με τα περίεργα ονόματα δε τους απευθύναμε τον λόγο. Χαμογέλαγα μόνο ευγενικά αν τυχόν τα βλέμματα μας διασταυρώνονταν. Κάποια στιγμή είπα και εγώ να ρωτήσω τα παιδιά από πού είναι κτλ να πιάσω κ εγώ έναν διάλογο. Μας απάντησαν (με πολύ καλό αγγλικό) ότι ήταν απ’ το Νέο Δελχί και εργάζονταν στην Ελλάδα ως … κάτι με υπολογιστές τέλος πάντων, προγραμματιστές ή κάτι παρεμφερές (ο κολλητός τα ξέρει καλύτερα). Έκτοτε μπορώ να πω ότι η άλλαξε τελείως η διάθεση μου (ήταν απ’ την Ινδία και όχι απ’ το Πακιστάν βλέπεις), συν ο κολλητός που ενθουσιάστηκε με τα επαγγελματικά τους προσόντα και τους τρέλανε στις ερωτήσεις. (ατάκα : μαλάκα μόλις βρήκα και φτηνό εργατικό δυναμικό για την εταιρεία!).
Τελικά λειτούργησα ρατσιστικά ε? Και όμως ναι, έτσι λειτούργησα, και πιστέψτε με αν δεν είχα ανοίξει διάλογο ούτε που θα το είχα καταλάβει κιόλας. Και δεν είμαι καθόλου περήφανος γι αυτό που λέω, και ας είμαι αριστερών και καλά πεποιθήσεων, κάτω τα σύνορα κ έτσι, freedom αλά braveheart κτλ.
Δε θα χρειαζόταν να τους στείλω στο Auschwitz για να με χαρακτηρίσει κάποιος ρατσιστή. Συνειδητοποίησα πάντως ότι ο ρατσισμός είναι κάτι πολύ βαθύ και δεν έχει πάντα προκαθορισμένες μορφές. Και ίσως είναι πάντα εκεί μέσα μας όσο και να μη το παραδεχόμαστε.
Και πριν με βρίσετε σκεφτείτε αυτό που είπα.

Racism is man's gravest threat to man - the maximum of hatred for a minimum of reason
Abraham J. Heschel

Friday, February 23, 2007

Das ist die perfekte Welle!!!

.....Σελήνη αγαπάει Γερμανία!

Μετά από τέτοια εμπειρία που έζησα το περασμενο εξαήμερο - τόσο το κανα το τριήμερ0 της Καθαράς - μπορώ πλέον να πω με σιγουριά ότι οι γερμανοί είναι ένας άπαικτος λαός!

Πήγα λοιπόν και εγώ στο καρναβάλι της Κολωνίας και έμεινα έκθαμβος, συν ότι συμπεριφερόμουν σα γερμανός τουρίστας ανάμεσα σε έλληνες πιωμένους που χορεύουν καλαματιανά και τσιφτετέλια! Τόσο εκτός κλίματος.

Ποιού κλίματος? Όλη η πόλη ένα ατελείωτο πανηγύρι, όλοι οι κάτοικοι και επισκέπτες ντυμένοι με απίστευτες στολές (μέχρι και οι οδηγοι των τραμ ήταν ντυμένοι χαχα) , μπύρα άφθονη και κάθε 3 μέτρα και από ένα βρώμικο με λουκάνικα, και τρελός πανικός απ' τις 11 το πρωι μέχρι τα ξημερώματα παντου, στους δρόμους, στα μαγαζιά κτλ. ενώ δε πρέπει να υπήρξε άνθρωπος στη πόλη που να συναντήθηκαν τα βλέματα μας και να μη μου μίλησε.

Και όταν πέρνανε χαμπάρι ότι ήμασταν έλληνες....εκεί άρχιζε το πανηγύρι! Μας κέρναγε όλο το μαγαζί (χωρίς υπερβολή) μπύρες (τι άλλο) και χόρευαν μαζί μας φωνάζοντας "Χαριστέα είσαι τρέλα με τη πράσινη φανέλα!".

Τόσο φιλικούς, φιλόξενους και έξω καρδιά ανθρώπους δεν έχω ξανασυναντήσει πουθενα και ποτε (ναι ακόμα για τους γερμαναράδες μιλάω τους μονόχνωτους). Να μου πείτε, αν όλον τον υπόλοιπο καιρό μιζεριάζουν, άλλο που δε θέλουν από τέτοιες καταστάσεις να ξεδώσουν. Αλλα πλέον με σιγουριά θα κατηγορούσα τις καιρικές συνθήκες και όχι την ιδιοσυγκρασια του λαού που τους κατέστησε στα μάτια των και-καλά-ανοιχτόκαρδων μεσόγειων ξενέρωτους! Γιατί πιστέψτε με μόνο αυτό δεν είναι!

Kölle Αlaaf!!!!!!!

ps. τον τίτλο αυτού του post τον δανείστηκα απ' το ομόνυμο τραγουδάκι που έχω προσθέσει στη λίστα με τα τραγουσια αριστερά (είναι χαζοχαρούμενο αλλά πλάκα έχει)

Wednesday, February 14, 2007

The more things change....


Παίρνω κ εγώ τη σκυτάλη και τρέχω.

1. Τη πρώτη μου λέξη την είπα στα 3.5 χρόνια μου (ήταν η λέξη Δεντρολίβανο παρεπιπτόντως) και έκτοτε δεν έπαψα ούτε στον ύπνο μου να μιλάω.

2. Μου αρέσει να έχει συνέχεια συννεφια και βροχή. Δε μου αρέσει ο ήλιος η θάλασσα το κρασί (αγόρι δεν εχω). Και το χιονι δεκτό. Και χαλάζι εν αναγκη. Ήλιο μην εχει γιατι παντα χανω τα γυαλια ηλιου και τσαντιζομαι.

3. Το τελευταίο τρίμηνο αγοραζω ασύστολα πουλοβερ με ρομβους. Αν δεν εχει ρομβους δεν το παιρνω. Αναρωτιεμαι αν στη προηγουμενη ζωη μου ήμουν φλωρομπεμπες φοιτητης στο Yale. Σημειωτέον είμαι γκαντέμης, δεν έχω κερδίσει ποτέ ούτε μισό ευρώ σε τυχερά παιχνίδια (και παίζω καμια φορα ε?) αρα δεν θα είχα κερδίσει υποτροφία μάλλον με είχε στείλει ο τότε πλούσιος μπαμπας.

4. Παλιά άκουγα μόνο Heavy Metal. Και έκανα διαγωνισμό με έναν κολλητό σε πιο τραγούδι θα κατάφερνε ο Μορφέας να κερδίσει την ηχορύπανση. Το ρεκόρ μου ήταν που κοιμήθηκα με Obituary (Threading Skies) αλλά εκτοτε έπαψε ο διαγωνισμός ως παιρατωμένος. Και ναι την έκοψα την αλογοουρά εντάξει?

5. Ποτε δεν είδα στην Οια ένα ηλιοβασίλεμα της προκοπής. Τόσο Γκαντέμης πια?

Αυτά τα πικάντικα και από μένα.

Τώρα πρέπει να προκαλέσω 5?

Crucilla
Statler and Waldorf
Liodara
Βασιλική
Debby

...the more they stay the same

Tuesday, February 13, 2007

Once in a lifetime....twice in eternity!


Πρέπει να σου ομολογήσω κάτι και ελπίζω αυτή τη φορά να με πιστέψεις. Γιατί αυτή τη φορά λέω την αλήθεια..
Εδώ και κάποιο καιρό υπάρχει μια νεράιδα στο σπίτι μου. Κάτω απ’ το μαξιλάρι. Κάθε που πέφτω για ύπνο έρχεται και με βρίσκει. Πρέπει να με συμπαθεί πολύ. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός του να μου λέει τόσο όμορφα πράγματα κάθε βράδυ. Μου λέει να κοιτάξω γύρω μου όσα έχω πετύχει, το πόσο αγαπητός είμαι στους άλλους, το πόσα όνειρα έχω ακόμα και πως πρέπει να τα κυνηγήσω και άλλα τέτοια. Ίσως πάλι να είναι γενικά καλόψυχη και να έλεγε τα ίδια και στον προηγούμενο ενοικιαστή. Κάθε φορά που έχω άγχος, αγωνία, φοβίες, ανασφάλειες έχει έναν μοναδικό τρόπο να με καθησυχάζει και να με συμβουλεύει ταυτόχρονα, έναν τρόπο που δεν μοιάζει με κανέναν ανθρώπινο.
Η νεράιδα είναι πάντα σε διαρκή κόντρα με τον μπαμπούλα που ζει στη ντουλάπα μου. Παρ ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά που ένας μπαμπούλας πρέπει να έχει, πρέπει να ομολογήσω ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικής ευφυΐας μπαμπούλα. Και είναι και πανούργος σαν άνθρωπος. Με κάποιον τρόπο κατάφερε να μάθει τα πάντα για μένα πολύ πριν μετακομίσω στο διαμέρισμα του και τώρα η μόνη του ευχαρίστηση είναι να με εμπαίζει. Ευτυχώς τις πιο πολλές φορές η νεράιδα με προστατεύει αλλά αυτός πάντα βρίσκει τον τρόπο. Και μου υπενθυμίζει ότι δεν είμαι τίποτα σπουδαίο, ότι τα όνειρα λέγονται όνειρα και όχι κάτι άλλο γιατί ποτέ δε πραγματοποιούνται, μου λέει πως και τα ολίγα που κατάφερα ήταν με τις πλάτες άλλων και ότι μόνος μου δε μπορώ να πετύχω τίποτα, ότι δε κατάφερα να κρατήσω κοντά μου ούτε καν τον άνθρωπο που αγάπησα όσο τίποτα, ότι είμαι άχρηστο κορμί και πάντα έτσι θα μείνω. Και δε του φτάνει βλέπετε ο χώρος στη ντουλάπα, το βράδυ τον ακούω να τριγυρνάει στο σαλόνι, να ψάχνει τον υπολογιστή μου και να ανοιγοκλείνει πόρτες να τρομάξω. Και κάθε φορά μέσα στον ύπνο μου τον ακούω να τσακώνεται με τη νεράιδα (άγνωστο γιατί αλλά πάντα κάτι βρίσκουν) και πετάγομαι επάνω λουσμένος στον ιδρώτα.
Θεέ μου την ώρα που γράφω όλα αυτά, αυτός είναι στο σπίτι μου και ψάχνει ανενόχλητος τα πράγματα μου! Θα κοιτάζει παλιές φωτογραφίες, διαβάζει ερωτικά γράμματα, μπορεί να παίζει και με τα κουκλάκια που μου έκανες δώρο ή τα βιβλία σου που ξέμειναν σπίτι χωρίς εσένα.
Ας κάνει ότι θέλει δε με νοιάζει (άλλωστε η ιδιωτική μου ζωή είναι θαμμένη πολύ βαθύτερα από τέτοιες αυταπάτες).
Αλλά δωσ’ του Θέ μου να καταλάβει ότι αν τυχόν βλάψει τη νεράιδα μου, δε θα με ξαναδεί ποτέ του, όχι απλώς θα μετακομίσω από εκεί, θα αλλάξω και χώρα αν χρειαστεί για να τον αποφύγω!
Και να είμαι ειλικρινής την βλέπω τώρα τελευταία να κουτσαίνει.

Monday, February 12, 2007

Τ.Ι.Α.


Ναι δε συμβαίνει εδώ αλλά συμβαίνει τώρα.
Τώρα που πίνουμε τον καφέ μας στο γραφείο μας, τώρα που κοιτάμε τι ώρα θα κλείσουν τα μαγαζιά, τώρα που μιλάμε στο τηλέφωνο με τον/την κολλητό-ή μας κανονίζοντας τη βραδυνή μας έξοδο, τώρα που αποφασίσαμε σε ποιό βουνό θα περάσουμε το τριήμερο μας.
Οχι εδώ, αλλά τώρα.
Οταν κοιτάζω τον παγκόσμιο χάρτη ποτέ σχεδόν δε κοιτάζω κάτω απ' την Ευρώπη.
Εκεί, στη καταραμένη ήπειρο.
Εκεί που η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία.
Εκεί που οι νεκρόι από λιμούς, εμφυλίους πολέμους και ασθένειες μετριούνται απ' την αρχή κιόλας σε εκατοντάδες χιλιάδες.
Εκεί που η επιβίωση είναι καθημερινότητα.

T.I.A. = This Is Africa , που έλεγε και ο DiCaprio στο Blood Diamond.

Danny Archer: Sometimes I wonder if God ever forgive us for what we've done to each other...
Then I look around and I realize... God left this place a long time ago...

(Η φωτογραφία ειναι απ' τη διαφημιστική καμπάνια της Διεθνούς Αμνηστίας 'οπως πρωτοπαρουσιάστηκε στην...Ελβετία. Απίστευτη Έμπνευση)

Wednesday, February 7, 2007

Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ...


Όλη μέρα λέω μέσα μου, όλα θα πάνε καλά, μη στεναχωριέσαι.
Μην αφήνεις τους άλλους να σε στεναχωρούν.
Βάλε τους όλους επιτέλους στη θέση που πραγματικά τους αξίζει να είναι.
Στο κάτω κάτω εσύ φταις όχι αυτοί. Έτσι δεν είναι?
Μόνοι μας είμαστε εδώ και μόνοι θα παραμείνουμε.
Ήρθε η ωρα να ζητάμε απ' τους άλλους αυτό που μπορούν να μας δώσουν και στο βαθμό που θέλουν να μας δώσουν, όχι αυτό που θέλουμε εμείς να πάρουμε.
Πως μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον όταν είναι ο εαυτός του - εστω και ο χειρότερος, απαξ και του δίνεις εσυ αυτό το δικαίωμα?
Ολα εδω πληρώνονται όμως έτσι δεν είναι?
Απλά σας βαρέθηκα ρε κουφάλες, απλά.
Ολα θα πάνε καλά.
Ολα θα πάνε καλά..
Ολα θα πάνε καλά...
Ολα θα πάνε καλά....
Ολα πρέπει να πάνε καλα.

Friday, February 2, 2007

Η Νεράιδα


Μια φίλη ετοιμάζεται για ένα ταξιδάκι στη Πράγα, και επ' ευκαιρίας της ανέφερα μια προσωπική μου εμπειρία.
Περπατώντας κάποια στιγμή κόντα στη Παλαιά Πλατεία του μεσσαιωνικού κέντρου της Πράγας, άκουσα μια μουσική από κάποιο στενάκι (απ ' αυτά τα ψεύτικα σοκάκια αχ αχ). Όταν έφτασα εκεί υπήρχε κόσμος μαζεμένος γύρω από μια κοπέλα η οποία έπαιζε τσέλο. Ήταν μια τυπική εικόνα που συναντούσε κανείς στη συγκεκριμένη πόλη με τους πλανόδιους μουσικούς βέβαια, μόνο που η συγκεκριμένη έπαιζε σ' ένα σοκάκι και όχι σε κάποιο τουριστικό αξιοθέατο κοντά.
Νομίζω ότι πιο αέρινο πλάσμα δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά που πέφτανε πίσω απ' τους ώμους της, είχε ίσως το πιο λευκό δέρμα που έχω δει ποτέ, ένα πρόσωπο πραγματικά αγγελικό και φορούσε ένα μακρύ μαύρο φόρεμα, δαντελοτό στο στήθος που άνοιγε φουντωτό μέχρι κάτω. Και όπως έπαιζε τσέλο (το καταραμένο το όργανο και νεκρούς ανασταίνει) και ο άερας έπαιρνε τα μαλλιά της νόμιζες ότι έβλεπες κάτι σαν όνειρο με νεράιδες και ξωτικά (βοηθούσε λίγο και το ηλιοβασίλεμα και τα μεσσαιωνικά σπιτάκια βέβαια). Πραγματικά ήταν υπέροχο! Ο κόσμος όταν τελείωσε το κομμάτι που έπαιζε άφηνε τα κέρματα και έφευγε με εμφανή τον θαυμασμό του πάντως.
Εδώ θα τελείωνε η ιστορια και θα χε και happy end.
Μόνο που καθυστέρησα να αφήσω τα κέρματα και έγινα μάρτυρας και της σκηνής αυτής:
Η κοπέλα χαμογελώντας διακριτικά, αφήνει το τσέλο όρθιο δίπλα της, βάζει τα χέρια πίσω απ' το φόρεμα της, στηρίζεται στον τοίχο, και τραβάει ένα αναπηρικό καροτσάκι που δε ξέρω αν φαινότανε από πριν πάντως εγώ δεν το είχα παρατηρήσει, το ανοίγει με ελαφριά δυσκολία, κάθετε, και αρχίζει να τυλίγει το τσέλο στη θήκη του. Έπαθα πλάκα, όχι μόνο γιατί συνειδητοποίησα ότι το κόρίτσι ήταν ανάπηρο, αλλά γιατί -ενώ θα μπορούσε- δε χρησιμοποίησε πουθενά την "αδυναμία αυτή να τραβήξει τα βλέμματα ή τα λεφτά των διερχομένων.
Γιατί τα λέω όλα αυτά?
Γιατί απλούστατα, διηγούμενος αυτή την ιστορία, θυμήθηκα τι διαφορά έχει η λέξη Αξιοπρέπεια από τη λέξη Δουλοπρέπεια και η λέξη Γνώση από τη λέξη Παιδεία.
Αυτά.

It is better to be hated for what you are than to be loved for what you are not.
Andre Gide (1869 - 1951)