Monday, April 30, 2007

Βιολογίας Ανάγνωσμα

Μια απ’ τις μεγαλύτερες αγάπες της μαθησιακής ζωής μου ήταν και είναι η βιολογία.
Αν σπούδαζα βιολογία θα ήμουν καλός. Μόνο που πήρα πρέφα ότι μ’ άρεσε το αντικείμενο 7 χρόνια μετά τις πανελλήνιες. Έτσι ενασχολήθηκα μόνος μου. Έδωσα βέβαια και κατατακτήριες στο πανεπιστήμιο Αθηνών (μετά από προτροπές του στυλ Ποτέ εν είναι αργά, αν σ αρέσει θα σκίσεις κτλ) αλλά καλύτερα να με βάζανε σε διαγωνισμό χορού επί πάγου, μεγαλύτερη τύχη θα είχα να τα καταφέρω.
Και επειδή βέβαια δεν είμαι άνθρωπος που αρκείται εύκολα μόνο σ’ αυτά που διαβάζει αλλά είμαι άνθρωπος που ερευνά σε βάθος, έκανα μια πρωτοποριακή για τα παγκόσμια χρονικά μελέτη πάνω σε νέες μη εντοπισμένες ακόμα πρωτεΐνες και την παρουσιάζω εδώ, στο παγκοσμίως άγνωστο blog μου, με σκοπό να αναταράξω την επιστημονική κοινότητα.

Καφρίνη : Απαντάται σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους σε διαφορετικά φυσικά ποσοστά. Εκκρίνεται όμως συνηθέστερα σε καταστάσεις stress, πχ στο αυτοκίνητο όπου πετάγεσαι από στοπ και τρομάζεις που δεν έγινες φυτίλια, αλλά αντί να ζητήσεις συγγνώμη φωνάζεις «τι θες μωρή μαλάκω, που θα σου δώσω και λογαριασμό, α και στο διάολο, τράβα να πλύνεις κανά πιάτο» και φεύγεις καμαρωτός καμαρωτός. Ή ακόμα συνηθέστερα όταν όλοι γύρω σου είναι ενοχλητικοί και προτιμάς να βρίσκεσαι μόνος σου σε μια απομονωμένη παραλία σε κανένα δυσπρόσιτο – μη πω πλέον απρόσιτο – νησί, αλλά αντ’ αυτού βρίσκεσαι ανάμεσα σε μια λαοθάλασσα που περιμένει το τραίνο στην Ομόνοια και σπρώχνεις από πίσω «ένα βηματάκι ακόμα μαντάμ, πωπω η αφάνα-αλογοουρά σας ενοχλεί κτλ». Εκκρίνεται και από τέως ερωτικούς συντρόφους ακόμα και πολλούς μήνες μετά.

Σταρχιδινίνη Πρόκειται για πρωτεΐνη που απαντάται συνηθέστερα (όχι όμως αποκλειστικά) σε υπαλλήλους του Δημοσίου Τομέα. Αφορά την αμυντική προστασία του υπαλλήλου σε διάφορους κακόβουλους πολίτες που υποτίθεται ότι ψάχνουν το δίκιο τους, το οποίο δε θυμούνται που το έχασαν, πάντως σίγουρα όχι σ’ αυτόν τον όροφο. Εκκρίνεται επίσης από συμπολίτες μας ώστε να μη δίνουν σημασία στα κορναρίσματα όταν τριπλοπαρκάρουνε για να πεταχτούνε δυο λεπτάκια μωρέ να αγοράσουνε εκείνο το ζευγάρι παπουτσάκια που είναι μούρλια πως κάνετε έτσι. Η έκκριση αυτής της πρωτεΐνης προκαλεί άμεση έκκριση Καφρίνης στον συνομιλητή.

Ουδενκρυπτονυποτονηλιονίνη Αφορά κυρίως πολιτικούς της σύγχρονης κυβέρνησης που το όνομα τους αρχίζει από Τσιτουρ. Λέω κυρίως αλλά δυστυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Η έκκριση αυτής της πρωτεΐνης έχει σαν αποτέλεσμα να πέφτεις με τα μούτρα και χωρίς πιρούνια στο γεύμα (σε στυλ γότθου στη Ρώμη) ξεχνώντας το savoir vivre που δίδαξε η προηγούμενη κυβέρνηση, που ναι μεν έφαγε και το τελευταίο κοκαλάκι αλλά βρε παιδί μου είχε και μια elegance ένα κάτι το αρχοντικό τέλος πάντων, καθώς ποτέ δε επέστρεψε ευρώ τσακιστό και διδάσκει και ήθος στα ψάρια. Μαγκιά?

Γκαγκουρίνη Ορμόνη που εκκρίνεται αποκλειστικά από τον αντρικό πληθυσμό μετεφηβικής συνηθέστερα ηλικίας, ο οποίος στην αναζήτηση ερωτικού συντρόφου στρέφεται αντί για τον στόχο σε παράλληλες οδούς : Βελτίωση του Hyundai (χαμηλωμένο τάπα -σαύρα κοινώς, ηχοδύναμη 140 decibels, μπλε λαμπάκι εν είδη enterprise, αεροτομή-απλώστρα για τα χαλιά και τζαμικό φιμέ σε απόχρωση γραφίτη) με σκοπό την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων κεφαλογυρισμάτων καθώς και επαινετικών σχολίων «Ρε γκάγκαρε βρες καμιά γκόμενα να μη μας σκοτίζεις τα παπάρια βραδιάτικα » κτλ. Η ορμόνη αυτή συνδέεται άμεσα και με τη κάτωθι.

Πουλμουρίνη : Σε αντίθεση με τη προηγούμενη, η Πουλμουρίνη είναι πρωτεΐνη που δε συνδέεται με κάποιο ηλικιακό γκρουπ. Η έκκριση της οδηγεί τον ενεργούντα στη διαδικασία του να πουλάει μούρη όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Συνδέεται συνηθέστερα και με κομψό ντύσιμο και γλυμμένο μαλλί. Ο ενεργών περιορίζει τον διάλογο συνήθως στις εκφράσεις «Ξέρω εγώ, άσε τώρα μωρέ, τι να μας πεις τώρα κ εσύ». Ακόμα και ο πιο έμπειρος κινδυνεύει να ψαρώσει αν έρθει αντιμέτωπος με μεγάλα ποσά της πρωτεΐνης αυτής

Αρνατουτογλίνη Εκκρίνεται αποκλειστικά και μόνο στη θέα της τηλεόρασης. Σου δημιουργεί την αίσθηση ότι όλα στον κόσμο είναι τέλεια και όλοι μες στη καλή χαρά. Τέλος δημιουργεί την αίσθηση του εύκολου κέρδους «Συγχαρητήρια που γίνετε ρόμπα στον αέρα Πανελληνίως, ένα πλυντήριο πιάτων δικό σας».

Σκυλαδινίνη : Εκκρίνεται αποκλειστικά μετά τις 12 το βράδυ και αφού έχει προηγηθεί και τηρηθεί ευλαβικά η νηστεία που απαιτείται για την είσοδο στο μπουζουξίδικο (η νηστεία επιτρέπει μόνο τη κατανάλωση ουισκίου μετά ξηρών καρπών για 5 μέρες πριν την εν λόγω είσοδο). Οδηγεί τον ενεργούντα συνήθως πάνω στο τραπέζι να λικνίζεται δίπλα σε τρελό θηλυκό σε belly dance style μέχρι να κερδίσουν έδαφος οι στομαχικές διαταραχές και απ’ το υψηλότερο τραπέζι να βρεθεί στη βαθύτερη τουαλέτα πάνω απ’ τα αποτελέσματα της νηστείας. Την επομένη παρουσιάζονται συμπτώματα hangover και αμνησίας, ας πούμε δε θυμάσαι ότι το τρελό θηλυκό δεν έφυγε μαζί σου τελικά αλλά με τον χοντρό 50άρη που είχε BMW.

Μεγάλο πράγμα η επιστήμη.....

Friday, April 27, 2007

Μα γιατί δε πηδάει το Panda?

Εξήγηση τίτλου :
Η λέξη Panda αναφέρεται στην αρκουδίτσα (τι ιτσα δηλαδή τέλος πάντων) που βλέπετε στη φωτογραφία (από συναυλία των Kiss) και όχι στο Fiat Panda το οποίο ούτε πηδάει ούτε κολυμπάει και φαντάζομαι πια, ούτε τσουλάει.
Το ρήμα «πηδάει» αναφέρεται στη σεξουαλική πράξη και όχι στη βίαιη έννοια του όρου πχ «Μας πήδηξε φέτος ο πληθωρισμός» κτλ.



Κινα 2007 μχ

Λοιπόν, διαβάζω ότι αυτή η γλυκιά αρκούδα, βρίσκεται υπό εξαφάνιση τα τελευταία 30 χρόνια, μιας και μοιράζεται προφανώς την ίδια τύχη με τα λοιπά έμβια της χώρας (πλην των Homo Sapiens). Και οι επιστήμονες τη κρατάνε σε αιχμαλωσία μπας και τη σώσουν. Έλα όμως που στην αιχμαλωσία η αρκούδα δε….με τίποτα. Τι τσόντες με αρκούδες (και μόνο αρκούδες) τις βάζουν να βλέπουν, τι Viagra, αυτές εκεί, αραχτές μασουλάνε bamboo και δε, δεεεε…Θέλει κ αυτή το φυσικό της περιβάλλον. Αλλά αν την ελευθερώσουν, μάλλον θα την πηδήξουν (όπως ο πληθωρισμός ντε) τα λοιπά θηλαστικά (και ο Homo Sapiens) πριιιιν….μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Γιατί δε της κάνουνε μια εξωσωματική να τελειώνουν?
Το πρώτο αρκούδι του σωλήνα τέλος πάντων?

Αγγλία 2007μχ επίσης

Διαβάζω κάτι ακόμα απ’ το επιστημονικό δελτίο και με συγκλόνισε. Επιστήμονες στην Αγγλία ερεύνησαν ενδελεχώς και επιτέλους όρισαν τι εστί….όχι έρως…όχι ζωή…..όχι θάνατος…όχι σύμπαν (άντε να το πάρει το ποτάμι)….τέλειο μπέικον. Μετά από έρευνες ετών σε πάνω από 700 (!) ποικιλίες απ’ το εν λόγω πρωινό έδεσμα των συμπαθέστατων ποδοσφαιρόφιλων, κατέληξαν ποια είναι αυτή που είναι τέλεια καθώς και τον τρόπο παρασκευής αυτής. Τώρα τι εννοούν τέλεια και ποια είναι η αυτή…αγνοώ, λυπάμαι. Ξέρω μόνο ότι το ιδανικά ποσοστά θορύβου που παράγει η μασέλα καταναλώνοντας το ιδανικό μπέικον είναι τα 0.5 decibel.
Εδώ το Panda χάνεται και οι Άγγλοαμερικάνοι χτενίζονται.

Ρε σε τι δυσθεώρητα ύψη έχει φτάσει η επιστήμη, ρε, είμαι σοκαρισμένος....

Μπορεί να έχουμε κάνει μπουρδέλο τον πλανήτη, που λέει και ο Γερμανός μας, να έχουμε καταστρέψει το κλίμα, να έχουμε ισοπεδώσει τη τροφική αλυσίδα, τον υδροφόρο ορίζοντα, τα δάση, τη πανίδα, τις θάλασσες, και γενικά να μην έχουμε αφήσει ούτε το πουλί του Panda όρθιο, αλλά ένα καλό μπέικον ε πια, το χουμε εύκαιρο. Σας ανακούφισα?

Monday, April 23, 2007

Κιθαρίστας ή Drummer?

Κιθαρίστας ή ντράμερ?

Σουβλάκια ή πίτσα?

Μπούτι ή στήθος?

Μουστάρδα ή Κέτσαπ?

Προαιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα που ούτε οι Σκεπτικιστές φιλόσοφοι, ούτε οι Πυθαγόρειοι, ούτε οι λοιποί Γερμανοί καμένοι του προηγούμενου αιώνα δε μπόρεσαν να απαντήσουν…….

Βέβαια είναι όλα ζήτημα επιλογών.

Μια που εγκλωβιζόμαστε και μια τσουπ που τη γλυτώνουμε.

Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή όμως, όχι των απλών επιλογών, αλλά των ριζικών αλλαγών πορείας πλεύσης.

Σήμερα είμαι κουμουνιστής κ αύριο φασίστας.
Σήμερα πετάω πέτρες στο σύνταγμα και αύριο τις τρώω στο κεφάλι.
Σήμερα χαίρομαι και αύριο κλαίω.
Σήμερα κατεβάζω καντήλια και αύριο τ’ ανάβω.

Είμαστε η γενιά που όλα τα ζητάει και τίποτα δεν έχει, που λέει και ο Νιόνιος.

Κ όμως έχουμε άπειρες επιλογές. Και δε κάνουμε τίποτα.

Είμαστε η εγκλωβισμένη Γενιά του Πρέπει, ενώ μπορούμε να είμαστε η Γενιά του Θέλω.

Αν κάθε γενιά μετρά και από μια επανάσταση, η δικιά μας είναι αυτή:
Είναι η επανάσταση του ενός, όχι βάσει εγωισμού αλλά του ανθρωποκεντρισμού, είναι η κόντρα που πάει ο καθένας μας σε κάθε τι επίπλαστο και μίζερο.
Είναι το χαμόγελο μας, είναι ο έρωτας μας, η χαρά μας και το κυνήγι των πιο τρελών μας ονείρων – που πλέον τα όρια είναι τόσο μακριά που κανένα δεν είναι τρελό.

Είναι όλα εκεί έξω και δεν έχουμε παρά να απλώσουμε να τα πιάσουμε.

Για να μην είμαστε πια αυτό για το οποίο μας μεγαλώσανε, μας εκπαιδεύσανε και μας μαντρώσανε : παραγωγικές μηχανές και αξιοσέβαστοι πολίτες και τρίχες μπλε.

Κύριοι πέσατε έξω, η αναστροφή επιτρέπεται.

Για να είμαστε αυτό που γουστάρουμε να είμαστε.
Και να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε να κάνουμε.

Και σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε….

Επιλέγω τη ζωή μου.
Επιλέγω τον σύντροφο μoυ.
Επιλέγω τη πόλη που θα ζήσω.
Και τη χώρα μπορώ να πω….
Τη δουλειά που θα κάνω.
Τον αέρα που θα αναπνέω.
Το ντύσιμο μου, τη μουσική μου, τη διασκέδαση μου, τις παρέες μου.

Επιλέγω για να υπάρχω.

Friday, April 20, 2007

Οδηγος για μονόχειρες (ή Βέρα στο Δεξι για αριστερόχειρες)

Είναι το φετίχ του φετινού μου χειμώνα. (γέλασε κανείς?? Α, είπα μήπως…)
Σα γνήσιος Έλλην μικροαστός ευλαβικά παρακολουθώ τους τελευταίους 6 μήνες την σειρά που μας έχει κλέψει τις καρδιές. Τώρα ζητάει λύτρα να μας τις επιστρέψει.
Και μετά την εμπειρία που συνέλεξα επιτρέψτε μου να κάνω κάποια σφαιρικά σχόλια για τους πρωταγωνιστές.
Παρακαλώ διαβάστε το μέχρι τέλους, γιατί τόσα λεφτά με πληρώσανε απ’ το Mega. Κρίμα είναι.
Ευχαριστώ.

Διαμαντής

Όνομα και πράμα. The Big Boss. Ο «δε ξέρω τι έχω» ο ίδιος. Τη διαδρομή Αθήνα – Τρίκαλα τη κάνει μόνο με ελικόπτερο.
Είναι μέσα σ’ όλα. Ως Πάτερ-Φαμίλιας αγαπάει την οικογένεια του και τη προστατεύει με κάθε έννομο τρόπο. Δηλαδή στέλνει τους (καλό)πληρωμένους εκτελεστές να πάρουν εκδίκηση σε κάθε ευκαιρία. Σε κάθε πρόταση αναφέρει και τονίζει με αυταρχισμό το όνομα του συνομιλητή του. Πχ « Ήρθε ο καιρός σου, Άαααγγελε, τώρα θα πληρώσεις τις μαλακίες σου με το ίδιο νόμισμα», ή «Πως τολμάς Στράααατο να με αμφισβητείς???»
Σφάζει με το μπαμπάκι (αφήνει πάντα στον κακό δυο επιλογές) Πχ «Άκουσε με κακέεεε που σε πληρώσανε να φας τη Ρεγγίνα, ή θα δουλέψεις για μένα (δε ρουφ ιζ ον φάιαρ) ή θα βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα…διάλεξε».
Βαθμός Κακίας 9 (αλλά είναι για καλό σκοπό)

Στράτος

Νέος. Ωραίος, με μαλλί Θρυλέων και casual ντύσιμο. Είναι καψούρης με τη Ρεγγίνα σε βαθμό κακουργήματος και χαζομπαμπάς.
Το τι σημαίνουν οι λέξεις «δουλειά» ή «γραφείο» ή «μεροκάματο» τις διάβασε κάποτε στο λεξικό αλλά τις ξέχασε γρήγορα.
Στις δύσκολες στιγμές (που δεν είναι και λίγες) επιδεικνύει θαυμαστή αυτοσυγκράτηση. Αρπάζει το μπουφάν και πάει να βρει τον Άγγελο να τον απειλήσει.
Μέχρι να του βάλει χέρι ο Άνωθεν ή η….
Βαθμός Κακίας 1-9 (το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει).


Ρεγγίνα

Δικηγόρος.
(θέλετε κ άλλο?)
Βαθμός Κακίας 3 (πουλάκια κάθονται)



Άγγελος

Η Cosa Nostra των Τρικάλων. Βρίσκεται πίσω από κάθε δυσάρεστο γεγονός.
Έχει πάντα σοβαρό ύφος, δε χαμογελάει ποτέ. Γράφει ευκρινώς στο κούτελο του «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα βλάκες», για να προφυλάσσει τα γυναικόπαιδα.
Επαναλαμβάνει πάντα τις τελευταίες λέξεις της πρότασης του. Πχ «Θα τους διαλύσω όλους, όλους», ή ακόμα καλύτερα «αυτή τη φορά Αμιρά δε θα μου τη γλυτώσεις ακούς? Ακους?» (η επανάληψη είναι σε ψιθυριστό στυλ), ενώ εκστομίζει τις μεγαλύτερες απειλές με το πιο cool τρόπο πχ «Κάνε αυτό που σου λέω Κλαίρη γιατί θα σαπίσεις στη φυλακή, θα σαπίσεις στη φυλακή» (αν η Κλαίρη δε προσέχει κ απλά ακούει μπορεί κάλλιστα να το πάρει σα «δε πάμε για κανά καφεδάκι το απόγευμα?»).
Τα κουστουμάκια του είναι ένα κ ένα.
Συνολικά πρέπει να έχει φάει περισσότερους απ’ τον IRA και τους Βάσκους μαζί.
Βαθμός Κακίας 11/10 δαγκωτό

Έλσα

Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά. Παρά το ευκρινές ντεκαπάζ, ξανθιά την ανεβάζουν ξανθιά τη κατεβάζουν. Ονειρεύεται μια φιλήσυχη ζωή σε μια επαρχιακή πόλη, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να δει εγγονάκια. Πάντα όμως καταφέρνει και βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Της έχουν επιτεθεί να τη βιάσουν, έχει φάει κέρατο, έχει αποβάλει και ο μικρός έχει πυρετό κάθε βδομάδα (αυτό δεν είναι παιδί, θερμάστρα για τον χειμώνα είναι). την έχει βάλει στο μάτι ο ακατονόμαστος, την ρουφιάνευε η καλύτερη της φίλη, την έχουν χώσει άδικα στη φυλακή και πάει λέγοντας….Μακριά από μας δηλαδή, μαυρόγατα.
Πρώτη και στη γκρίνια.
Βαθμός Κακίας 2/10

Αντρέας

Σύντροφος της Έλσας (και όποιας άλλης προκύπτει στη πορεία βέβαια – έμπαινε Γιούτσο, που λέει και ο ποιητής). Νέος, όμορφος, ανεξάρτητος και κλαψιάρης.
Είναι ο σύγχρονος Βασιλάκης Καΐλας. Κλαίγεται γιατί… η μάμα του έφαγε τον μπαμπά του και τον παράτησε στο ίδρυμα όπου έζησε δυστυχισμένη παιδική ηλικία, κανείς δεν τον αγαπάει, οι φίλοι του τον πρόδωσαν, η Έλσα γκρινιάζει σε κάθε ευκαιρία, και γιατί έκανε αγόρι και όχι κορίτσι που τόσο ήθελε…
Έχει διαρκώς το ύφος πάσχοντος από καούρες και γαστρεντερικά.
Βαθμός Κακίας 2/10 (αν δε ταιριάζανε…)

Αλίκη

Υιοθετημένη κόρη του Άγγελου. Η τρελή του χωριού.

Η τρέλα δε πάει στα βουνά. Το παίζει τρελή για να την πάρουν για τρελή, αλλά εν τέλει είναι τρελή και την παίρνουν για τρελή.
Βαθμός Κακίας 9/10 and counting….



Όλια

Εκτός απ’ το όνομα της έχει και άλλα πράγματα για να γκρινιάζει. Ανήκει στην οργάνωση της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς Τρικάλων μιας και απειλεί πάντα ότι θα τους δείξει σ’ αυτούς τους πλούσιους που την εκμεταλλεύτηκαν την ξεζούμισαν κτλ. Στο σπίτι της ο καναπές είναι πλάτη στη τηλεόραση. Και καινοτόμος interior designer η μαντάμ…
Βαθμός Κακίας 5/10 (αλλά προσπαθεί)

Μίλτος

Το παιδί της σφαλιάρας από τότε που ήταν στο ίδρυμα. Όπου φυσάει ο άνεμος πάει… Ψάχνει συμμάχους σ’ αυτή τη ζωή γιατί μόνος του το πέρασε κ αυτό και στο τέλος τον γονάτισε κτλ. Τελικά έχει καταντήσει μεγάλο λαμόγιο. Προσοχή keep away. Αυτοαποκαλείται «μπαμπάς» αλλά κάνεις δεν τον παίρνει στα σοβαρά, ούτε καν τα πιτσιρίκια.
Βαθμός Κακίας – πότε άρτιος, πότε περιττός

Νικήτας

Νέος, όμορφος, επιστήμονας και ρεμάλι. Πουλάει μαγκιά εκεί που δεν τον παίρνει, έχει χάσει όλη του τη περιουσία στα χαρτιά τα ποτά και τα ξενύχτια, και χρωστάει τώρα της Μιχαλούς. Γενικά είναι ντόμπρος αλλά κάλλιστα κινδυνεύει να υπαχθεί και στην κατηγορία «τσάμπα μάγκας». Κρίμα, κρίμα.
Βαθμός Κακίας 2/10 με μια επιφύλαξη μήπως είναι και 8/10


Ιάκωβος

Το ρεσιτάλ της κακόγουστης γραβάτας. Γενικά είναι σοβαρός και τον συμπαθούν όλοι. Καλοί, κακοί και αδιάφοροι λένε μόνο καλά λόγια γι αυτόν. Δεν λέει ποτέ κάτι πιο ουσιώδες απ’ το «συμφωνώ», «έχεις δίκιο», και «τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα που σε κυνηγάει η μισή κεντρική Ελλάδα?». Δε βάζω φώτο γιατί είναι σ' όλες με γραβάτα.
Βαθμός Κακίας – Ξενέρωτος

Η γιαγιά (μου)

Ο αφανής ήρωας της σειράς. Κάθε φορά που χάνω επεισόδιο (και δεν είναι και λίγες) με παίρνει στο κινητό να μου πει τι έγινε. Αλλά ποτέ δε μου λέει τι έγινε, μου περιγράφει τι θα γίνει, που το διάβασε το Tv Ζάπινγκ, «ναι παιδάκι μου, έφαγε μια ξόφαλτση η Ρεγγίνα αλλά θα γίνει καλά σύντομα και θα πάει ο Διαμαντής στον Άγγελο να του ζητήσει τον λόγο και εκείνος θα πάει στον …..».

Δε ξέρω τι λέτε, μ' αυτά και μ' αυτά, μιααααα χαρά περνάω.....

Thursday, April 19, 2007

Surreal Greek Cafe

Τι γίνεται όταν οι μυθοπλασίες τύπου Λιακόπουλου συναντιούνται για καφέ με τις παπαρολογίες τυπου Δαυλού?
Και τι γίνεται όταν υπάρχει κόσμος εκεί έξω που διαβάζει μετά το κατακάθι του καφέ και κάνει γαργάρα το νεράκι τους?

Είναι απίστευτα-τρομακτικά-εντυπωσιακά πολλοί οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι πχ οι αρχαίοι έλληνες ήταν εξωγήινοι που προσγείωσαν με διαστημόπλοιο τύπου Star Trek την ακρόπολη, ότι ο κόσμος μας κυβερνάται από μυστικές οργανώσεις υπερπλούσιων χαρτογιακάδων με τις μυστικές (!) ονομασίες Sondenberg, Steinberg ή κάποιο Berg τέλος πάντων (δε θυμάμαι), ή από την ομάδα Ε ή Χ ή την ΑΕΚ (είναι αυτοί με τα σκούρα κουστούμια που παίρνουν τον Καραμανλή κάθε πρωί και του δίνουν εντολές με την απειλή ότι αν δε τις εκτελέσει θα του κόψουν τα παϊδάκια στη Ραφήνα και θα τον πλακώσουν στη δίαιτα).
Άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχει «ελληνικό DNA» που δεν αναμιγνύεται και δεν μπασταρδεύεται ανά τους αιώνας, ότι τις πυραμίδες τις έκτισαν για να προσγειώνουν τα σκάφη τους οι εξωγήινοι έλληνες απ’ τον πλανήτη spectrum, ότι η μυθική Ατλαντίδα βρίσκεται πάνω στον Όλυμπο (τώρα εγώ για βυθισμένη την είχα, πως μας βγήκε 3000 μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα ούτε κ η ίδια δε κατάλαβε), ότι το Ελληνικό Αλφάβητο περιέχει τις μυστικές εξισώσεις του Σύμπαντος και γενικά ότι μας «σερβίρουν» αποτελεί μια οργανωμένη προσπάθεια από-ελληνοποίησης (ωωωω τι είπα) της πραγματικής φύσης του ανθρώπου και του σύμπαντος – της ελληνικής! (trillian sorry για τις λίγες τελείες θα το ξεπεράσω που θα πάει…)

Μήπως έχουμε μπερδέψει τη Βούρτσα με τη Λωζάννη?

Όταν παρουσιάστηκα στο στρατό πολλές φορές στα διαλείμματα απ’ τις ασκήσεις (και ήταν περισσότερα απ’ τις ασκήσεις – οπότε μάλλον θα έπρεπε να πω «στον ελεύθερο χρόνο μας ανάμεσα στα διαλείμματα που κάναμε ασκήσεις) τέτοιες συζητήσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Και λες κ εγώ πραγματικά είχα προσγειωθεί μόλις απ’ τον Spectrum και αδυνατούσα να ακολουθήσω τον ειρμό ή την επιχειρηματολογία των εμπλεκομένων φαντάρων στις συζητήσεις αυτές.
Θυμάμαι μόνο ότι ήταν πάρα πολλοί.
Ο ένας ξήλωνε και ο άλλος έραβε.
Και αν θεωρήσουμε ότι είναι τυχαίο το στατιστικό μας δείγμα (νέοι 25άρηδες με υψηλή εκπαίδευση και απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας), αλλά ανεκτό για να βγάλουμε συμπεράσματα, το φαινόμενο είναι σοβαρό.
Πολύ σοβαρό.

Ακολουθεί συζήτηση μεταξύ εμού και των άλλων …

(προειδοποίηση : αν δεν έχετε βρεθεί σε τέτοιου τύπου διάλογο, μάλλον θα δυσκολευτείτε να πιστέψετε ότι δε τον κατέβασε η καρκάλα μου)

Φαντάρος Α Καλά σοβαρά δεν έχεις ακούσει για την ομάδα Ε που κυβερνά τον κόσμο?
Mogwai Όχι ρε παιδιά μόνο την C ξέρω, αλλά είναι βιταμίνη, πιάνει?
Φαντάρος Β Καλά που ζεις?
Mogwai Τώρα που ρωτάς, κ εγώ απορώ καμιά φορά…
Φαντάρος Γ Υπάρχει μάλιστα και μυστικό τούνελ στη Πεντέλη, που οδηγεί κατευθείαν στο Πεντάγωνο. Μη μου πεις ότι ούτε αυτό δε ξέρεις?
Mogwai Μήπως εννοείτε τη σπηλιά του Νταβέλη? Γιατί άλλη τρύπα στη Πεντέλη δε κατέχω…
Φαντάρος Δ (με έκπληξη στα μάτια) Πλάκα κάνεις ότι δε το ξέρεις ε?
Χορός Α καλά! Που ζεις ρε, που ζεις?

Μάιστα. Καλή απορία.

Οι αρνητικές συνέπειες τέτοιων απόψεων και αντιλήψεων μάλλον είναι δύσκολο να προσδιοριστούν.
Οι θετικές είναι ότι μπορούμε να πηγαίνουμε στο πεντάγωνο χωρίς ενδιάμεσο ανταπόκριση στη Φρανκφούρτη.

Monday, April 16, 2007

Η Ζωή εν Μπάφω - The Sequel

Πρώτο Σφηνάκι

Είχα τη τιμή σα φοιτητής να εργαστώ στο 131 ένα φεγγάρι. Το απόλυτο γέλιο. Η ακόλουθη ιστορία δεν είναι μοναδική, μου συνέβη πάνω από 10 φορές σε διάφορες version….

-Καλημέρα, θα ήθελα παρακαλώ το τηλέφωνο του Γιάγκου Δράκου.
-….
-Του Γιάγκου καλέ απ’ τη Λάμψη!
-Εννοείται του ηθοποιού?
-Ποιού ηθοποιού μάνα μ’ του Γιάγκου το τηλέφωνο θέλω και γρήγορα!
-Συγγνώμη κυρία μου αλλά το τηλέφωνο του κυρίου Δράκου είναι απόρρητο.
-Απόρρητο ε? Δε μπορώ να τον βρω?
-Συνήθως οι πολύ πλούσιοι και διάσημοι έχουν απόρρητα τηλέφωνα, μάλλον δε θα μπορέσετε να τον βρείτε.
-Καλά δώστε μου το τηλέφωνο της Giant!
-…..
-Δεν μπορεί τηλέφωνο εταιρείας να είναι απόρρητο!

(Πάρτα, άντε να σε δω τώρα…. )

Δεύτερο Σφηνάκι

Συζητάω με έναν ελαφρώς εκνευρισμένο πελάτη (από άγνωστη αιτία) στη δουλειά.

-Και σας παρακαλώ, θέλω να μάθω πόση ποσότητα ασβεστίου απ’ αυτή που αναφέρετε στις συσκευασίες των προϊόντων σας είναι απορροφίσιμη. Και μη μου πείτε ότι σας κατέβει γιατί είμαι επιστήμονας και θα το καταλάβω!
-Και σε τι ακριβώς εξειδικεύεστε κύριε?
-Είμαι μηχανικός αεροσκαφών!

(Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά)

Τρίτο Σφηνάκι

Ήμουν κ εγώ φανταράκι, σε 24ωρη βάρδια, και έρχεται το delivery boy της υπηρεσίας, ένας αξιωματικός τάδε να μου φέρει το θεσπέσιο μου δείπνο, έναν μπακαλιάρο με…κάτι σαν πατάτες (ήταν Μεγάλη Βδομάδα, να γιάσεις ντε και καλά).
Μόνο που ο μπακαλιάρος ήταν κρύος (νεκρός από ώρα) κ εγώ μέσα στη μαύρη πείνα μου, ανοίγω τη τοστιέρα και τον πετάω μέσα.
Το επόμενο πρωί κάθομαι αμέριμνος μπροστά στον υπολογιστή όταν ακούω την απελπισμένη φωνή ενός αξιωματικού….

-Ρε μαλάκες, η ιδέα μου είναι ή αυτό το croissant μυρίζει ψαρίλας ?

(Τι το θελες και συ καμάρι μου να το ζεστάνεις?)


Τέταρτο Σφηνάκι

Είμαι στο τραίνο και κατεβαίνω νυσταγμένος στο κέντρο. Τη στιγμή που οι πόρτες πάνε να κλείσουν μια γυναίκα εφορμά με ταχύτητα αλλά η πόρτα είναι πιο γρήγορη και της πιάνει το πόδι. Μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες και ο Mogwai σε ρόλο Schwarzenegger ανοίγει τις πόρτες με τα στοιβαρά του μπράτσα απεκλοβίζοντας το άμοιρο θηλαστικό. Το οποίο γεμάτο τρόμο στα μάτια γυρνάει και του λέει.

-Δεν αντέχω πιά! Ξέρετε πόσες φορές μου έχει συμβεί αυτό? Μια φορά μου έχει ξαναπιάσει το πόδι, μια τη τσάντα, μια τη φούστα και μια το…κεφάλι!

(Εγώ ατύχησα έπεσα στη μέρα με το πόδι…)

Πέμπτο Σφηνάκι

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι να κάνει δίαιτα. Βέβαια, δίαιτα στα χαρτιά, απλά το κανονικό φαί το ονομάζω «παρασπονδία» και «μια φορά είναι τι ψυχή έχει» κτλ. Μια τέτοια μέρα, σαν όλες τις άλλες….

-Ρε μαλάκα Γιώργη άστο, νιώθω τρελές τύψεις
-Τι ναι ρε τι έγινε?
-Πάνω που τα χα όλα έτοιμα στο ψυγείο, γιαουρτάκι 0% και σαλατίτσα φρεσκοκομμένη και είπα μ’ αυτά θα τη βγάλω σήμερα, άντε και με κανά μήλο, τι έκανα?
-Τι έκανες?
-Παρήγγειλα και γονάτισα 3 σουβλάκια με πατάτες. Στενάξανε τα πιάτα.
-Μου θυμίζεις αυτό που λένε οι σπορτκαστερ στο ποδόσφαιρο.
-Τι λένε οι σπορτκαστερ στο ποδόσφαιρο?
-Καλή η σκέψη αλλά κακή η εκτέλεση…

(Σουβλάκια – Mogwai = 1-0)


Έκτο Σφηνάκι


Έχω φάει πάνω από μια ώρα στήσιμο από έναν παλιό φίλο, τον οποίο, για λόγους ευγενείας τον λέμε Ψέμα. Όχι μπροστά του φυσικά.

Ο Ψέμας με το αυτοκίνητό του ξεπροβάλει στην αρχή της ανηφόρας και σε 2 λεπτά σταματάει μπροστά μου. Μπαίνω μέσα περισσότερο με ύφος απόγνωσης και λιγότερο με τσαντίλα. Εξάλλου η τσαντίλα είχε φύγει μετά το 15ο τσιγάρο που κάπνισα περιμένοντάς τον. Σαν καλός φίλος πάω να του κατεβάσω κάνα 2 καντήλια του στυλ, «μωρή ξιπασμένη @##$#@#, παλιο#$$$#%, που στον $%##$ είσαι κτλ κτλ». Όμως το περίλυπο ύφος του, σαν να του χαν σφάξει το κατοικίδιο και μετά να τον υποχρέωσαν να το φάει, δε μου επέτρεψε να είμαι ο πραγματικός φίλος που είχε συνηθίσει. Ωστόσο δεν έπεσα έξω όσον αφορά το κατοικίδιο. Τουλάχιστον δεν το ‘φαγε, νομίζω....
-Γιατί άργησες ρε μαλάκα?
-Άστα....το καναρίνι μου….
(Εκεί σκέφτηκα από μέσα μου, μαλακία ξεπροβάλει 1000%...)
«Έπαθε έμφραγμα.....
Τρέξαμε όλοι οικογενειακώς....
Το είδαμε να πέφτει στο κλουβάκι του και να οριζοντιώνεται. Αμέσως καταλάβαμε ότι έπαθε έμφραγμα (!!!!!!)...
Το βάλαμε ανάσκελα πάνω στο τραπέζι....
Η αδερφή μου του ‘κανε μαλάξεις, η μάνα μου του ανοιγόκλεινε τις φτερούγες και εγώ με μια 12Volt μπαταρία του έκανα ηλεκτροσόκ.....»

(παρεμπιπτόντως, ήταν τόσο δύσκολο να συγκρατήσω τα γέλια μου που ποτέ δε ρώτησα καν αν το δύσμοιρο ζωντανό έζησε ή όχι....)

Tuesday, April 10, 2007

Η Ζωή εν Μπάφω...

Πρώτο Σφηνάκι

Χτυπάει το τηλέφωνο.

-Καλησπέρα
-Καλησπέρα
-Θα μπορούσα να μιλήσω με την κα Τάδε τη γυναικολόγο?
-Λυπάμαι κάποιο λάθος κάνατε, δεν υπάρχει καμία Τάδε γυναικολόγος εδώ
-Δεν πήρα το 210-χχχχχ64?
-Όχι πήρατε το 210-χχχχ67.
-Α μάλιστα ζητώ συγγνώμη.
- Να ‘στε καλά.
(κλακ)

Μισή ώρα αργότερα. Το τηλέφωνο ξαναχτυπάει πιο απειλητικά.

-Καλησπέρα. Την Κα Τάδε παρακαλώ, τη γυναικολόγο.
-Μάλλον πάλι λάθος κάνετε.
-Αμάν πάλι εσάς πήρα?
-Όπως βλέπετε.
-Α τελικά εγώ δε χρειάζομαι γυναικολόγο, μάλλον ψυχίατρο χρειάζομαι.
-Γιατί δε δοκιμάζετε κάτι σε οφθαλμίατρο για αρχή πριν πέσετε στα βαριά?
-Έχετε δίκιο. Γεια σας.
-Γεια σας.

(Πως ομορφαίνει ένα άχαρο απόγευμα)

Δεύτερο Σφηνάκι

Είμαι στα φανάρια μποτιλιαρισμένος. Με πλησιάζει κοριτσάκι ελαφρώς μαυριδερό μάλλον αθίγγανο, τσιγγανακι κοινώς.

-Καλέ Κύριε , δώστε μου ένα εκατοστάρικο (αχ δραχμούλες)
-Δεν έχω
-Μα δώστε μου
-Μα δεν έχω
-Μα θέλω να πάρω μια τυρόπιτα.
-Δεν έχω
-Πεινάω
-Καλά, πάρε ένα κατοστάρικο τη ψυχή έχει (λύγισα)

Το φανάρι ανάβει, ξανασβήνει κ εγώ ακόμα εκεί. Με ξαναπλησιάζει το κοριτσάκι.

-Καλέ κύριε
-Τι ναι πάλι?
-Καλέ δε φτάνει το κατοστάρικο για μια τυρόπιτα
-Ε πάρε κουλούρι.

(Απλή καθημερινή ιστορία αλλά με κοινωνικές πτυχές)

Τρίτο Σφηνάκι

Καθηγητής στη τάξη συζητάει το μέγα ζήτημα που προέκυψε με το αν υπήρξε ή δεν υπήρξε Κρυφό Σχολείο.

-Κύριε έλεγε ένας στη τηλεόραση εχτές ότι είναι ψέμα το ΚΣ. Τι πιστεύετε?
-Πιστεύω ότι μάλλον είχε δίκιο ο εν λόγω κύριος.
-Και γιατί το πιστεύετε αυτό κύριε, η μαμά μου λέει ότι υπήρξε.
-Μα ρε παιδιά εδώ με το ζόρι έρχεστε στο φανερό, στο κρυφό θα πηγαίνατε?

(Απλές απαντήσεις σε μεγάλα εθνικά ζητήματα)

Τέταρτο Σφηνάκι

Πλησιάζω τα εκδοτήρια στο σταθμό του ΗΣΑΠ.

-Καλημέρα
-…..
-Ένα Old Navy παρακαλώ.
-……
-Το μπλε
-Για ποιο σταθμό?
-Ομόνοια
-…..

Πως τον είπαμε τον γερμανό που μου έχει πάρει τα μυαλά? Alzheimer?

Πέμπτο σφηνάκι

Φέτος το Πάσχα στο χωριό. Αυτοκίνητο πλησιάζει απειλητικά προς την είσοδο του κάστρου.

-Συγγνώμη κύριε αλλά δε μπορείτε να σταθμεύσετε εδώ (ευγενικότατα)
-Και γιατί όχι? Δε λέει πουθενά ότι απαγορεύεται.
-Μάλιστα κύριε το λέει εκεί
-Μα εγώ θέλω εδώ να το παρκάρω στο κάτω κάτω δεν ενοχλώ.
-Όχι κύριε ενοχλείτε, μιας και εδώ είναι στροφή για λεωφορεία.
-Είμαι γιατρός.
-Πηγαίνετε σε κάποιο περιστατικό?
-Όχι επίσκεψη στο κάστρο πάω.
-Επιμένω μην το αφήσετε εδώ είναι παράνομο
-Καλά εγώ θ το αφήσω και θα πληρώσω τη κλήση.
-Όπως επιθυμείται κύριε.
(Σε 5 λεπτά του είχαν πάρει και τις πινακίδες)

Τώρα, συγνώμη, αυτός ο άνθρωπος υποτίθεται ότι σώζει ζωές?

Έκτο Σφηνάκι

Τυπικό πασχαλινό τραπέζι. Το πάρτυ της χοληστερίνης. Προσπάθω εις μάτην με τη βοήθεια σόδας να χωνέψω τα αχώνευτα μέχρι που η γιαγιά κάνει τη κίνηση ματ. Στύβει ένα λεμόνι σ ‘ένα ποτήρι νερό και το πίνει μονοκοπανιάς.

-Γιαγιά? Γαμώ τις ιδέες?
-Τι ‘ναι παιδί μου, τι έκανα?
-Αυτό με το λεμόνι, γαμάτο, για τη χώνεψη το έκανες ε?
-Όχι παιδάκι μου απλά δεν ήθελα να πετάξω το λεμόνι!

Γαμώ τη κατοχή μου γαμώ.

Έβδομο Σφηνάκι

Επίσης φέτος το Πάσχα, ο Mogwai συνεπαρμένος απ' τη μυστικιστική ατμόσφαιρα του επιταφίου, εντός της εκκλησίας (για πρώτη του φορά στα χρονικά)

-Συγγνώμη νεαρέ, θα ψάλλετε και εσείς μαζί μας?
-Κυρία μου αν ψάλλω εγώ, ο Χριστός δε θα αναστηθεί ποτέ
-......
-Στο κάτω κάτω δε καταλαβαίνω το Χριστό μου με τα βυζαντινά που λέτε

(με πλησιάζει ξάδερφος γαλουχημένος και έμπειρος)

-Έλα ρε το Ω Γλυκή μου Έαρ είναι τρομερό
-Ναι δεν αντιλέγω, μόνο που δε το καταλαβαίνω.
-Κοίτα υποτίθεται ότι μιλάει η Παναγία στον εσταυρωμένο.
-Σοβαρά και τι του λέει?
-Δε θυμάμαι ακριβώς πως πάει το ορίτζιναλ...
-Τότε?
-Κοίτα σε ελεύθερη μετάφραση του λέει "Τέκνον μου πως τη παλεύεις?"
-Δε νομίζεις ότι την παρααπελεύθερωσες τη μετάφραση?

Lost in Translation...

Wednesday, April 4, 2007

Paradise Post

Καλησπέρα γιατρέ για κάτσε να στα πω ένα χεράκι που έχω νεύρα, με τι, μα με τις γυναίκες με τι άλλο, όλες? Όχι καλέ με μια συγκεκριμένη, τη Τζωτζώκα, ναι η πρωταγωνίστρια της γέφυρας στην Εθνική Οδό μ εκείνο το «Τζωτζώκα σ’ αγαπώ», κάθε πρωί φάτσα κάρτα το ίδιο, επί πόσα χρόνια, κ όμως ρε γιατρέ, ένα «κ εγώ» η κακούργα η άσπλαχνη ποτέ δε πρόσθεσε από κάτω, εντάξει είναι λίγο ψηλά δε λέω που ν ανεβαίνεις τώρα εκεί, να σκάσεις από εκεί για να γράψεις ένα κ εγώ πάει πολύ, αν και μ αρέσουν οι αστείοι θάνατοι, πάτησε το σαπούνι στο μπάνιο κτλ, εδώ κοτζάμ Γκάντι 150 μήνες απεργία πείνας έκανε από σφαίρα πήγε, η ο Κένεντυ, που λέγεται ότι πέρασε απ’ το μυαλό του (εκτός απ’ τη σφαίρα) η μνημειώδης ατάκα «τι το ‘θελα το κάμπριο ο μαλάκας χειμωνιάτικα?», εντάξει να μου πεις όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος (εκτός πάντα απ’ τα λουκάνικα που έχουν δυο φυσικά), όχι ρε γιατρέ δε θέλω θάλασσα μην επιμένεις δε μ’ αρέσει πως το λένε, ναι από παραθαλάσσιο μέρος κατάγομαι το βρίσκεις πρωτοτυπία στην Ελλάδα αυτό, δε μ’ αρέσει…τρόπος του λέγειν, εντάξει δεν έχουμε και πολλά να χωρίσουμε, με τον ήλιο όμως τα έχω που κάθε καλοκαίρι με κάνει πορτοκαλόχρωμο αντί για λάτιν ηλιοκαμένο, και μοιάζω σα να μη πήγα στη παραλία αλλά σε δάσος με κοκκινόχωμα, αχ τώρα που είπα παραλία θυμήθηκα τη γιαγιά στο χωριό, έχει βαλθεί να με παντρέψει, έχει αποφασίσει ότι τη θέλει και 5 με 7 χρόνια μικρότερη, γιατί ρε γιαγιά να με χαντακώσεις έτσι βάναυσα νέο παλουκάρι, όχι όχι γιέ μου δεν είναι χαντάκωμα (το δεν είσαι και τόσο νέος δεν το έχει ξεστομίσει ακόμα), αλλά να, πρέπει να βρεις καμιά να σ αγαπάει…(το αγαπώ = φροντίζω στο χωριό πάω στοίχημα), ωχ τι θα τραβήξω κ αυτό το Πάσχα, μια η γιαγιά μια η μαγειρίτσα…. άλλωστε τι σόι ρήμα το αγαπώ, βρείτε μου μια γλώσσα που δεν έχει αυτή τη λέξη να τη μάθω τώρα, α κάτσε σκέφτηκα τη γαλλική βερσιόν, je taime, σε πάω, je ne taime pas, δε σε πάω, απλό και κατανοητό, παραλείπεται κ εκείνο το επικίνδυνο αγα γιατί δε ξέρεις ποτέ τη συνέχεια του, 10 λέει είναι οι εντολές και 7 τα θανάσιμα αμαρτήματα = 16 + 1 (το ένα είναι το αμάρτημα της οκνηρίας, κάνεις δε κάνεις κάτι τη κίτρινη τη τρως), μάλιστα, κ εγώ που έφαγα σουβλάκια Μεγάλη Εβδομάδα πόσες καμπάνες έκρουσα στην Κο...κο...κο... , άσε δε το λέω δε ξέρεις καμιά φορά….

ΥΓ. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια ζήτησα τη βοήθεια του κολλητού μου φίλου σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε εκείνη την εποχή. Τι μήνυμα να έστελνα χριστουγεννιάτικα σε μια κοπέλα που μου άρεσε.

«γράψε, μ λέει, αν έρθει κάποιος με κόκκινα να ρούχα και λευκή γενειάδα και σε χώσει σ’ ένα σακί και σε φέρει σ’ εμένα μη παρεξηγηθείς, σε ζήτησα εγώ για χριστουγεννιάτικο δώρο» , «έλεος, λέω, τι βλακείες μου λες, chain sms και μάλιστα αηδιαστικό πες τίποτα πιο εμπνευσμένο»

«καλά μου λέει, γράψε, αν έρθει κάποιος και σου χώσει μια σούβλα στον κώλο μη παρεξηγηθείς σε ζήτησα εγώ για δώρο του Πάσχα!»

Εύχομαι σε όλους να περάσετε πολύ πιο όμορφα απ’ ότι σχεδιάζετε!