Tuesday, September 18, 2007

Το εξωστρεφές post

Θέλω να γράψω κάτι.
Θέλω απεγνωσμένα να γράψω κάτι.
Δε θέλω να μιλήσω όμως για πολιτική, αρνούμαι πεισματικά.
Ούτε για τα όνειρα μου θέλω να μιλήσω, ούτε για τους φίλους, «φίλους» και εχθρούς θέλω κάτι να πω. Ούτε για τη νέα μου δουλειά, ούτε για το τρομερό βιβλιαράκι που μου κάνανε δώρο εχτές (και ας μη με λένε Σοφία).
Δεν έχω να πω τίποτα πάνω στη προσωπική μου ζωή, όποιος δει το χαζοχαρούμενο γέλιο στη φάτσα μου θα καταλάβει.
Δεν έχω όρεξη να πω τίποτα για το παρελθόν μου, με κουράζει τώρα τελευταία αφόρητα, ειδικά όταν χρησιμοποιώ τις ίδιες λέξεις και παίρνω τις ίδιες εκφράσεις.
Δε θέλω να μιλήσω και με λόγια ποιητικά, δε θέλω να μιλήσω με παραβολές και υπερβολές.
Ούτε τη γνώμη μου για τα μουσικά μου ακούσματα θέλω να αναφέρω.
Ούτε τι ομάδα είμαι, τι ψηφίζω.
Τελικά δε θέλω να γράψω κάτι.

Θέλω να μιλήσω απλά.

Να πω σε όλους, τη δική μου καλησπέρα.

(δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη)

Friday, September 7, 2007

Το εσωστρεφές post

Έχει μια τρομερή δροσιά σήμερα, πόσο μου έλειψε, και απ’ ότι φαίνεται το πάει για βροχή. Όλοι γύρω μου είναι ελαφρά κατσουφιασμένοι και όταν πάω μες στη καλή χαρά να τους πω πόσο χαίρομαι που χειμωνιάζει, μονολογούν «πάει το καλοκαίρι, έφυγε». Μάλιστα. Το ζήτημα δεν είναι ότι έφυγε το καλοκαίρι, το ζήτημα όμως είναι, τι έφυγε μαζί με το καλοκαίρι. Και τι έμεινε, βεβαίως βεβαίως...

Τι έφυγε…..

Η ομορφιά της Πελοπονήσσου. Με τσουρούφλισε αυτή η πυρκαγιά, να το ξέρεις αγαπημένε μου Βύρωνα. Ελπίζω να τσουρουφλίσει κ εσένα.
Παλιές και σκονισμένες, μνήμες μου ζωντανές (που λέει και ο Μάλαμας)
Η αθωότητα της παλιάς μου παρέας. Αν υπήρξε και ποτέ.
Η εν γένει αντιπάθεια μου προς τη θάλασσα. Καλά όχι και αντιπάθεια, ας πω, αδιαφορία, να μη τα’ ακούσω χειμωνιάτικα (χε χε)
Η όρεξη μου για βότκα, αντικαταστάθηκε πλήρως από ρακόμελα και ψημένες ρακές.
Η ΑΕΚ απ’ το Champions’ League. (ούτε Mega,ούτε Uefa, μόνο Antenna για να βλέπουμε τη Βέφα…)
Ο υπολογιστής μου, που μετά από μια κλωτσιά, αποδήμησε εις Κύριον.
Η παλιά μου δουλειά. Γιαούρτι, τέλος, με αγάπη, Γιαουρτέμπορας.

Τι έμεινε…

Η αντιπάθεια μου προς τον ήλιο, που για μια ακόμα φορά μου προκάλεσε έγκαυμα (και μάλιστα στο σκαλπ ο άτιμος) χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα.
Η διάθεση μου για ταξίδια στο εξωτερικό.
Το δέος για το θράσος των πολιτικών μας.
Η διάθεση μου για ταξίδια στο εσωτερικό.
Η διάθεση μου να δώσω κατατακτήριες στο Βιολογικό πανεπιστήμιο (τρίτη και φαρμακερή).
Η αγάπη μου για τα νησιώτικα (πλάκα κάνω μανίτσα μου, δε κρατάει κ ένα μήνα η ρακομελοκρεπάλη, φουμπαρ?)
Τα χρέη μου προς τη τράπεζα (πότε θα με πυροβολήσουν καμιά ώρα αν με δουν να περνάω απ’ έξω…)
Βασικά, η παρέα της.
Και φυσικά….Το κέφι μας στα ύψη! Γιατί, μη ξεχνάμε….

Πέτρα που θέλει να κυλάει, ποτέ δε χορταριάζει!

(Καρτέλ θετικής Σκέψης Reloaded)