Είμαι και φαίνομαι (και το χαίρομαι)

Η γειτονιά που μεγάλωσα στην Αθήνα ήταν γεμάτη αλάνες. Ήταν, βεβαίως βεβαίως. Και σα παιδί κ’ εγώ, συναντιόμουν με τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς και παίζαμε. Καμία πρωτοτυπία μέχρι εδώ.
Η δίπλα γειτονιά, απ’ τη λεωφόρο και πέρα, αποκαλούσε τη δικιά μου, Καζαμπλάνκα, γιατί ήταν και καλά κακόφημη.
Κ’ εγώ είχα βαλθεί να δικαιώσω το όνομα της γειτονιάς μου, αν και ιδέα δεν είχα τι ήταν Καζαμπλάνκα. Έτσι είχα φτιάξει τη συμμορία του «δε θυμάμαι πως μας λέγανε γαμώτο» και αφού είχα την ιδέα ήμουν και ο αρχηγός, ο Άκτσαμπα (μη γελάτε καλέ). Η αντίπαλη συμμορία του «εδώ δε θυμάμαι τη δικιά μου τους άλλους θα θυμάμαι?» μας κάλεσε μια φορά για έναν αγώνα ποδοσφαιρικό.
Η ύστατη πρόκληση.
Η σέντρα γίνεται και η πρώτη πάσα έρχεται σ’ εμένα. Εγώ παίρνω τη μπάλα, τρέχω, περνάω έναν αντίπαλο, δύο αντιπάλους, (ίσως και) τρεις, περνάω και τον τερματοφύλακα (νομίζω) και πέφτοντας στέλνω τη μπάλα στα δίχτυα (βασικά, ανάμεσα απ’ τις δύο πέτρες). Και είχα και την ανηφόρα.
Το παιχνίδι έληξε 1-0 με γκόλ του Άκτσαμπα στο πρώτο λεπτό. Ήταν η τελευταία φορά που ακούμπησα μπάλα στα πόδια μου. Ίσως γιατί είχα ήδη φτάσει στη νιρβάνα του ποδοσφαιριστή (και καλό είναι να αποχωρεί κανείς στο απόγειο της δόξας), ίσως γιατί το βρήκα μεγάλη ταλαιπωρία και που να τρέχεις τώρα, (προτιμάω τα στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα-αγέλαστα να μην ιδρώνω κιόλας).
Ίσως γιατί ήμουν και λίγο A(tsou)balos και φοβήθηκε η μαμά μην στείλω με κανά μαρκάρισμα κανά παιδάκι στο ΚΑΤ για κανά εξάμηνο... Έτσι διάλεξα κάτι πιο φυγόπονο, να αφήνω τους άλλους να παίζουν κ’ εγώ να τους κριτικάρω (κάτι σα τον Μαραντόνα ας πούμε). Και τώρα που μεγάλωσα (λίγο) συνεχίζω και παίζω απ’ την εξέδρα. Μόνο που τώρα πήρα και διαρκείας σε καινούργια εξέδρα, σ αυτήν των A(tsou)balon χάριν στον Narita!
Έλα να βγαίνουν τα φτυάρια!