Mogwai Versicherungen

Πήρα μια γενναία απόφαση.
Θα αποκαλύψω στο κάτωθι post τη μοναδική μου αδυναμία.
Είμαι ζημιάρης.
Όχι ζηλιάρης καλέ, ζημιάρης.
Μια φίλη μου είπε πρόσφατα με τρομοκρατημένο ύφος να μη τη πλησιάζω γιατί δεν έχει κάνει ασφάλεια ζωής. Προειδοποιώ και τους φίλτατους αναγνώστες να κάνουν μια ασφάλεια ζωής διαβάζοντας αυτό το post, ποτέ δε ξέρεις χεχε
Θα παραθέσω τις κορυφαίες στιγμές δράσεις, χωρίς καμία αξιολογική σειρά.

Αυτοεκπληρούμενη προφητεία

Κάθομαι πάνω σε μια βεραντούλα στη Μικρή Βενετία στη Μύκονο. Το τονίζω : Πάνω στη βεράντα. Ο ήλιος λάμπει (κ εσύ λάμπεις Μπάμπη), ενώ ο απαλός παφλασμός των κυμάτων δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα (δε θα εκφέρω γνώμη για το νησί, όχι ακόμα δηλαδή χεχε). Πίνω ένα υπέροχο φραπόγαλο περιτριγυρισμένος από καμιά δεκαριά συμφοιτητάς.
Λέγει ης εξ αυτών :
«Βάζω στοίχημα 10 χιλιάρικα ότι ο Mogwai σε 5 λεπτά θα έχει πετάξει το ποτήρι με τον καφέ στη θάλασσα».
Ποιανού η καρδιά δε σπαρτάρησε στο εύκολο κέρδος?
«Έφυγε» φωνάζω, και σε μια κίνηση επιθετικής χειραψίας (για να κλείσει το deal) το χέρι μου δε βρίσκει το χέρι του προβοκάτορα αλλά…τον καφέ. Ο οποίος καταλήγει ολόκληρος πάνω σ’ ένα υπέροχο λευκό φόρεμα μιας συμφοιτήτριας.
Ποίος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Κοσμοπολίτικη καφρίλα.
Ο προβοκάτορας αφού συνήλθε απ’ το γέλιο συνειδητοποίησε ότι είχε χάσει το στοίχημα (ο καφές χύθηκε απ’ τη μέσα πλευρά).
Βαθμός Καταστροφής 0 (για μένα) , 8 (για το θύμα)

Ψηφιακή καταστροφή

Κάθομαι στο λάπτοπ και σερφάρω ασυστόλως, παρέα με το κουτάβι της φωτογραφίας. Μη το βλέπετε μικρό, τριχωτό και αθώο, πρόκειται για το διάβολο μεταμορφωμένο. Ο διάβολος αφού έχει ξελυσσάξει όλη τη μέρα κάθεται επιτέλους φρόνιμος και με κοιτάει απορώντας για το ότι δε νιώθω ούτε μια τύψη (αν υπάρχει ενικός) που κατεβάζω τραγούδια χωρίς την άδεια χρήσης απ’ τη μάμα Virgin. Κάποια στιγμή γυρνάω στην Ηλέκτρα (το όνομα του possessed κατοικιδίου) και της λέω μες στο μέλι…
«που σαι κοπέλα μου, που ν το κοριτσάκι μου ε? ε?» με ύφος χαζομπαμπά
Τι το θελα? Ο διάβολος πετάγεται πάνω και κουνώντας την ουρά έρχεται για χαδάκια. Παραλείπει το γεγονός ότι στέκεται και το καλώδιο του υπολογιστή ανάμεσα μας και κινείται λες κ έχω wireless φόρτιση. Αποτέλεσμα : πέφτει πάνω στο καλώδιο, το οποίο τραβάει το λάπτοπ προς το έδαφος (καταραμένε Νεύτωνα), το οποίο με τη σειρά του συμπαρασέρνει ένα γεμάτο ποτήρι coca-cola (light βεβαίως) που χύνεται πάνω στο πληκτρολόγιο, κ εγώ έντρομος προσπαθώντας να σώσω τη καταστροφή κολλάω με βία το κινητό στον τοίχο που ανοίγει σα λέλουδο την άνοιξη.
Η Ηλέκτρα απομακρύνεται περήφανη για το νέο της κατόρθωμα, μιας και κέρδισε ξεκούραστα bonus for an artistic impression.
Βαθμός καταστροφής 10 με τόνο και ξηρά τροφή

Καίγομαι για σένα

Το άγχος στο γραφείο συνήθως μου ξεραίνει τα χείλη και με οδηγεί να καπνίζω σαν αράπης. Κακός συνδυασμός. Μια ωραία πρωία της προηγούμενης εβδομάδος διαβάζοντας κάποιο συμβόλαιο ή κάποια εντολή, κάτι επίσημο πάντως, πάω ξεκολλήσω το τσιγάρο απ’ το στόμα αλλά αυτό εκεί, με αποτέλεσμα τα δάκτυλα μου να παρασύρουν μόνο τη καύτρα, η οποία πέφτει πάνω στο έγγραφο και αρχίζει να καίει την υπογραφή μου. Κοιτώ αποσβολωμένος τη καταστροφή αλλά βρίσκω τη λύση. Τινάζω το έγγραφο και πετάω κάτω τη στάχτη, στο νέο και ωραίο μας χαλάκι, και με μια κίνηση ζεϊμπέκικου, πατάω τη καύτρα με μίσος. Χα! Δε με είδε κανείς!
Νομίζω.
Βαθμός καταστροφής : 6

Γκολ και πάμε τελικό!

Παρακολουθώ (εγώ και όλοι οι έλληνες ανά τον κόσμο) τον ημιτελικό του Euro της Πορτογαλίας (τι κουφό κ εκείνο ρε παιδιά). Κάπου στο φινάλε, γκολ και πάμε τελικό, έλα αγόρι μου, γκολ και πάμε τελικό, γκοοοοοοοοοοοοοολ ο Δέλλας ο Θεός Δέλλας και δε συμμαζεύεται, πετάγομαι πάνω (εγώ και όλοι οι έλληνες ανά τον κόσμο) και πανηγυρίζω σα να είμαι εκεί.
Βέβαια δεν είμαι εκεί, είναι σε κάποιο μικρό σαλόνι στην Αθήνα, και το οποίο, όπως όλα τα σαλόνια στην Αθήνα φωτίζεται.
Κ εγώ μέσα στον ενθουσιασμό παραβλέπω τη μικρή λεπτομέρεια που παρέχει φως, ένα μεγάλο φωτιστικό που κρέμεται ανυποψίαστα από πάνω μου και μοιραία, στο βωμό της μπάλας, τρώει μια και καταρρέει όλο πάνω στο σαλόνι.
Βαθμός καταστροφής 3 – τι ρε δεν έσπασαν οι καναπέδες

Οδηγώ και καπνίζω

Καπνίζω κ οδηγώ, γι αυτό μπαμπά μη τρέχεις θα τρέχω μόνο εγώ. Όταν οδηγείς είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις που καταλήγει το τσιγάρο που εκσφενδονίζεις απ’ το παράθυρο. Μη στραβοκοιτάτε, το αυτοκίνητο μου έχει το πιο αντικαπνιστικό τασάκι από καταβολής αυτοκινήτου, είναι αδύνατον να σβήσω τσιγάρο εκεί μέσα χωρίς να κάψω τα δάχτυλα μου – πράγμα επικίνδυνο όταν οδηγείς. Ένα βραδάκι λοιπόν που οδηγώ μονάχος, ακούω μουσική και οι δρόμοι είναι έρημοι, ακολουθώντας το κλασικό μου pattern, πετάω το τσιγάρο απ’ έξω. Κάποια χιλιόμετρα πιο πέρα αρχίζει κάτι να μυρίζει. Ρε τι μυρίζει τι μυρίζει, κάτι σε καμένο ίσως? Ωχ. Μαλακία εν όψει.
Σταματάω έξω από ένα περίπτερο, χα χαίρεται ο περιπτεράς, πελάτης επιτέλους, μπα κύριος καιγόμεθα! Κοιτάω στο πίσω κάθισμα και βλέπω ένα πουκάμισο να έχει αρπάξει φωτιά, το οποίο το βγάζω έξω, ο περιπτεράς κοιτάει, κ αρχίζω και το τινάζω στο δρόμο το πατάω κάτω για να σβήσει κτλ. Ο περιπτεράς φαντάζεται ότι θέλω Marlboro απλά τα ζητάω με σήματα καπνού.
Βαθμός καταστροφής 9 – ήταν το αγαπημένου μου σνιφ σνιφ