To bee or not to bee?

Σήμερα θα μιλήσω για το φιλαράκι μου, τον Χ.

Καλό παιδί, από καλή οικογένεια, μορφωμένο, όμορφο και τρομερά φιλάσθενο.

Το καλοκαίρι τον καίει ο ήλιος, το φθινόπωρο παθαίνει γρίπη απ’ τη βροχή, τον χειμώνα κρυώνει, την άνοιξη τον πειράζει η γύρη. Όσα χρόνια τον ξέρω, βήχει, φτερνίζεται, φυσάει τη κόκκινη μύτη του και γκρινιάζει (λογικό).

Εμ, του λέω, έτσι όπως έχουμε κάνει το περιβάλλον σα τα μούτρα μας(μια βρέχει, μια χιονίζει, μια έχει καύσωνα), όλο και κάποιες καινούργιες ιώσεις θα σε βρίσκουν.

Έλα μωρέ μαλάκα, σιγά, μου λέει, και τσουπ!

Τι το πα ο κατσικοπόδαρος κ εγώ, ξυπνάει μια ωραία πρωία το πουλάκι μας, και βήχει σα νταλίκα στην εθνική ενώ από τη δύσπνοια θύμιζε τον οδοντωτό στα Καλάβρυτα.

Το καλό με το να είσαι φιλάσθενος, είναι ότι είσαι κ ολίγον χέστης, άρα λέει, μάλλον πάω σε κανά νοσοκομείο να με μαζέψουν. Κάτι θα μου δώσουν παραπάνω κ όλα καλά.

-Ναι, καλά, του λέει ο μεγαλοντοκτόρ, μη φας, έχουμε γλάρο, δωμάτιο 357..
-Όχι, όχι κύριος, του λέει δεν ήρθα να δω κάποιον, για μένα ήρθα.
-Μπα, πουλάμε και πνεύμα πουλάκι μου? Έχεις κάτι χιλιάδες παραπάνω λευκά αιμοσφαίρια και κάτι σκιές στις ακτινογραφίες, τσιμουδιά, 357 τώρα!

Τι να κάνει και ο Χ ο καψερός, παίρνει κλανί χρώμα και πάει με τα αυτιά κατεβασμένα.

Στο 357 είναι 3 ακόμα δύσμοιροι, με ορούς, και καλωδιωμένοι σα τον Robocop.

Τρείς ώρες μετά, γύρω στη μία το βράδυ, μια κοπέλα (βασικά 3 κοπέλες σε συσκευασία ενός) με αέρινο βάδισμα ρινόκερου, μπαίνει στον θάλαμο.

-Ο κύριος Χ? λέει.
-Δυστυχώς ναι, απαντάει ανυποψίαστος
-Δως μου το χέρι σου, θέλω αν σου πάρω αέρια, λέει η μαντάμ.

(το κλανί το χρώμα θα φταίει σκέφτεται, μετά κατάλαβε ότι επρόκειτο για αέρια αίματος)

Βγάζει μια σύριγγα σα σάρισα, τσακ τρυπάει τον καρπό, ψάχνει, ψάχνει, ρε που είναι, που είναι, μπα. Δε τη βρίσκω του λέει. Ο Χ δεν απαντάει, αδυνατεί.

Πάει στο άλλο χέρι. Τα ίδια. 2 τρύπες τσάμπα και σκεφτείτε, it has just began.

Τώρα του λέει θα σου πάρω αίμα. Πάει. Μπα, καλέ του λέει, που είναι οι φλέβες σου εσένα, δεν έχεις? Φαίνεται ότι οτιδήποτε είχε αίμα μέσα του τρόμαξε και κρύφτηκε.

Η μαντάμ ήτο τόσο διψασμένη για αίμα που πέρασε απ το μυαλό της να τον δαγκώσει στο λαιμό. Βάζει τη σάρισα στον αγκώνα, κουνάει αριστερά, κουνάει δεξιά, μπα, του λέει μας έσπασε αυτή, πάμε στο άλλο χέρι.

-Τι έσπασε, μαντάμ, τι είναι, νερόβαζο με τριαντάφυλλα στο τραπέζι? Μόνη της έσπασε? Εσύ δε βοήθησες καθόλου?

-Μη γκρινιάζεις του λέει, πάμε στο άλλο χέρι.

Η τέταρτη στη σειρά τρύπα είναι πετυχημένη, φλέβα εν όψει.

-Μπα, δε βγάζει αίμα αυτή
-Και τι βγάζει πετρέλαιο?
-Όχι απλά δεν είναι αρκετά δυνατή
-Ναι έχει ατροφήσει απ’ τη πολλή τηλεόραση, χτύπα δίπλα, στις γυμνασμένες.
-Εδώ μάλιστα! Λέει, το βαμπίρ, μ’ ένα αίσθημα ικανοποίησης, λες κ έλυσε τον αλγόριθμο του sudoku.
-Ωραία λέει ο Χ, μπορώ να κοιμηθώ τώρα?
-Χαχαχαχα, το άλλον με τον Τοτό το ξέρεις? Τώρα θα βάλουμε ορό.

Αυτή τη φορά η φλέβα είναι απ’ τις καλές και ο Χ βρίσκεται ξάφνου καλωδιωμένος.

Ένας Robocop ακόμα γεννιέται.

Πέφτει εν τέλει για ύπνο, ο Χ, οι ταλαιπωρημένες φλέβες και οι 8 τρύπες, κοιμήθηκαν όλοι μαζί αγκαλίτσα.

Την επομένη, ο Χ κάθεται σκεπτικός στο δωμάτιο, πονάει και πατάει το κόκκινο κουμπάκι, ελπίζει ότι ο ιπποπόταμος θα έχει πάει σε άλλο ποτάμι. Μπα.

Ανοίγει η πόρτα, τσουπ το βαμπίρ.

Ακόμα εδώ?

- Ναι, άσε, του λέει, δε μ’ έχουν αλλάξει ακόμα και νυστάζω τρομερά!

…..

(χεχε)