Svo Hljótt

Αυτή η βροχή κράτησε χρόνια και ο ήλιος έχει μήνες να φανεί...

Κάθομαι στην άκρη ενός βράχου.
Μπροστά μου απλώνεται η μολυβένια θάλασσα μέχρι τον ορίζοντα.
Γύρω μια καταπιεστική συννεφιά δεν αφήνει παρά ελάχιστες ηλιαχτίδες να βρουν το δρόμο τους προς τον ωκεανό, φωτίζοντας δειλά την ανταριασμένη θάλασσα.
Τα κύματα που σκάνε με ορμή στα βράχια φτάνουν με δυσκολία στ’ αυτιά μου.
Άλλωστε το δροσερό θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπο μου δεν επιτρέπει άλλους ήχους.
Η δύναμη της φύσης δε με αγγίζει, αλλά με περιβάλει, με διαπερνά.
Πίσω μου το παγωμένο ισλανδικό τοπίο, με τις χιονοσκέπαστες βουνοκορφές και τις άγριες γυμνές κοιλάδες δεν προδίδει καμία ανθρώπινη παρουσία.
Με αργές κινήσεις, απλώνω τα παγωμένα χέρια μου να κόψω αγριολούλουδα.
Τα προσφέρω ευλαβικά, σπονδή στον άσπονδο χρόνο.
Είμαι μόνος αλλά δε νιώθω μοναξιά.
Κάνει κρύο μα δε κρυώνω.
Πέφτει σκοτάδι μα δε φοβάμαι.

Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι, βρίσκω τη θέση μου στο σύμπαν. Τώρα είναι όλα εφικτά.

ΥΓ. Μόνο υπό τους μαγευτικούς ήχους των Sigur Rós φυσικά