Forever is our today

Η πρώτη λέξη που μου είπε ο πατέρας μου όταν ανυποψίαστος και χωρίς καμία πρόθεση γεννήθηκα μια ωραία συννεφιασμένη Κυριακή ήταν «Μαλάκας».

Από τότε η γη έχει γυρίσει αρκετές φορές γύρω από τον ήλιο και σε λίγες μέρες ολοκληρώνει ακόμα μια γύρα. Ωραία.
Γιατί άραγε πρέπει να γιορτάζουμε τις γύρες της Γης γύρω από τον ήλιο?
Γιατί όχι ας πούμε του Πλούτωνα? Αν χρειάζεται 245 γήινα χρόνια να κάνει τη σβούρα τότε είμαι μόλις 0,11 ετών. Σκέτο νιάνιαρο. Μια χαρά δεν ακούγεται?
Βέβαια ουδεμία σημασία έχει πόσες σβούρες έχουν κάνει οι πλανήτες από το ηρωικό «μαλάκας» αλλά πόσες ακόμα θα προλάβω να δω.
Μια φορά είχα απαντήσει σ’ ένα ερωτηματολόγιο με σκοπό να δω πότε και πόσων (γήινων) ετών θα αποδημήσω εις Κύριον… Σύμφωνα λοιπόν με επιστημονικά κριτήρια, αυτό το blog θα παύσει να λειτουργεί , όταν θα είμαι 58 ετών και λόγω μιας από τις παρακάτω αιτίες:

Α. Θα μου πέσει το μπιστολάκι στη μπανιέρα (απαιτεί την ύπαρξη κόμης στη κεφαλή καθώς και μπανιέρα βεβαίως βεβαίως)

Β. Θα με απαγάγουν εξωγήινοι (απαιτεί την ύπαρξη όχι μόνο εξωγήινων αλλά και τη διάθεση τους να με απαγάγουν πράγμα χλωμό)

Γ. Τη Τρίτη αιτία δε τη θυμάμαι, Τοξότη την έλεγε, Κριό, Σκορπιό…κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Καθώς γράφω η μεγαλύτερη κατ’ εμέ φωνή που έχει περάσει ποτέ μου τραγουδάει…

But touch my tears with your lips
Touch my world with your fingertips
And we can have forever
And we can love forever
Forever is our today
Who wants to live forever, Who wants to live forever?

Freddy, αν σου απαντούσα ΕΓΩ καρφωτό θα μ' έβριζες? ( κ' ευτυχώς δεν έχω μπανιέρα - έχω ντουζιέρα εντάξει? -ούτε ωραία γεύση για τους εξωγήινους!)