Φέρτε μου να πιω το ακριβότερο ποτό...

Γενικά με την Ευρώπη έχω ένα σκάλωμα Όταν ο φυσιολογικός Έλλην παραθερίζει στη Μύκονο και τη Σαντορίνη, εγώ παραθερίζω στον Ρήνο και στον Δούναβη.
Βέβαια συμπαραστάτες είναι αλήθεια δε βρίσκω εύκολα, αλλά εκείνο το καλοκαίρι 2 ψηλά και γεροδεμένα παλικάρια ξεσηκώθηκαν στη πρόταση μου για τρελές διακοπές σε Βουδαπέστη – Βιέννη. Κλείσαμε εισιτήρια, ξενοδοχεία και όταν ήρθε ο Αύγουστος που είναι και παχιές οι μύγες, βρέθηκε η αφεντιά μας εις τας Παραδουνάβιας Ηγεμονίας. Μια χαρά. Η καλύτερη μου.
Το τρίτο εκείνο μοιραίο βράδυ καθίσαμε σε μια ταβερνίτσα τραντισιονέλ να φάμε γκούλαζ (να φάνε μάλλον γιατί εγώ μόνο που δεν άλλαξα τραπέζι όταν το είδα σερβιρισμένο). Και πληρώσαμε 8500 φιορίνια. Νορμάλ.
Σημειωτέον ότι ασχολήθηκα με τα πάντα εκτός απ’ την ισοτιμία, ότι μου ζητάγανε το πλήρωνα. Τρομάρα μου. Άλλωστε τα προαναφερθέντα παλικάρια, ο Σ και ο Π είναι τέκνα του πολυτεχνείου, ε και μια μέθοδο των τριών την κάνουν πιο γρήγορα από μένα.
Στο δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο, όπου ο καθένας περπατά με τον δικό του ρυθμό, δυο κοπέλες ντόπιες μας πλησιάζουν και μας ρωτάνε σε άπταιστα αγγλικά (hint 1) αν έχουμε χάρτη, και ναι έχουμε, α όχι τον ξεχάσαμε, που θέτε να πάτε, α ναι και εμείς εκεί πάμε, από πού είστε, από δω, και μείς από κει, τι καλά, πως σας λένε ρε παιδιά, Αθηνά και Κατερίνα (hint 2). Μα και αφού θα πάτε και εσείς εκεί το βραδάκι δεν πάμε μαζί? (κοιταζόμαστε. Εγώ έχω μόλις χωρίσει για 69η φορά την τότε κοπελιά και το τελευταίο που σκέφτομαι είναι οι γκόμενες, ο Σ ομοίως προσφάτως χωρισμένος (αυτός μια και καλή) , και ο Π μόλις έχει καψουρευτεί, άρα κανείς δεν ασχολείται με το αντίθετο φύλο).
- Ναι φυσικά, πάμε μαζί το βράδυ (ένα σώμα - μια φωνή)
- Δε πάμε πρώτα για ένα ποτάκι που είναι νωρίς ακόμα, to know us better?
- Ε και δε πάμε?
- Πάμε εδώ κοντά που ξέρουμε ένα καλό?
- Ε και δεν?
Πηγαίνουμε, στρίβουμε, πηγαίνουμε, βλέπουμε το ποτάδικο, ανεβαίνουμε τα σκαλιά (hint 4) , καθόμαστε, μας παραγγέλνουν (σωστοί ασπροπουπούληδες κοινώς). Έρχεται η μαγική η ώρα. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Ο λογαριασμό καταλήγει στον Σ. Ο Σ γίνεται κίτρινος, κόκκινος, πορτοκαλί, μπλέ και καταλήγει σε μια απόχρωση άσπρου. Πιο ουράνιο τόξο τον είδε και δε τον ζήλεψε.
- Ρε μαλάκες κοιτάξτε εδώ, 11000 φιορίνια 5 ποτά.
- Ε και? Πολλά είναι.
- Ρε μαλάκα πριν φάγαμε σα ζώα με 8500.
- Ε καλά.
- Ρε συ. Τι κάνει αυτό το μηδενικό μετά το 11000?
- 110000? Μπα λάθος.
- Συγγνώμη μαντάμ κάποιο λάθος έγινε, δεν αγοράσαμε αποστακτήριο στη Σκωτία, 5 σφηνάκια ήπιαμε.
- Ε ναι τόσο κάνουν, για ρίξτε μια ματιά στον κατάλογο.
- Πόσο είναι σε ευρώ ρε παιδιά, πόσο? (ο άσχετος)
- 450 ευρώ.
Μη τα πολυλογώ, σκάσαμε και κολυμπήσαμε, απολαμβάνοντας τις αποχρώσεις του Σ.
Στην επιστροφή και αφού μάλλον μας είχε φύγει η μαγκιά, πωπω τι ήταν αυτό ρε παιδιά, πολύ ακριβά, μας πιάσανε μαλάκες, κ όλα αυτά για τις παλιογαλότσες, ε μη βρίζεις τα κορίτσια δε φταίγανε σε τίποτα, όχι δε φταίγανε.
Βέβαια μετά τα από μιάμιση ώρα και δηλώσεις του M, Σ και Π του στυλ «μαλάκα στο Manhattan να μας σερβίρανε cocktail στον 100ο όροφο τόσο δε θα πληρώναμε» ρωτήσαμε τον τύπο στο ξενοδοχείο πόσο κοστίζουν 5 σφηνάκια στη Βουδαπέστη, ο οποίος όταν πληροφορήθηκε το ποσό ακολούθησε τις αποχρώσεις του Σ.
Υποκλίνομαι. Τους δώσαμε στο χέρι τα λεφτά που μας κλέβανε και το καταλάβαμε και 3 ώρες μετά.

Το post το αφιερώνω στα 50 χρόνια ΕΕ. Να γίνουν 450 βρε!

(to be continued... χεχε)