So, is the future still open?

Μισώ τους αποχαιρετισμούς.
Ξέρετε τώρα, φιλάκια, τα λέμε, αντίο, χάρηκα, λέξεις που μισώ.
Μισώ όμως περισσότερο όταν δεν ακούγονται αυτά τα λόγια.
Και σήμερα δεν ακούστηκαν οπότε θα τα πω εδώ.
Μέσα στις υποχρεώσεις τις πρώην δουλειάς μου ήταν και το να αναλάβω τις σχολικές ξεναγήσεις στα εργοστάσια της εταιρείας. Και ενώ κάποιοι το περιέγραφαν εδώ μέσα σα «τρελό χώσιμο, πακέτο» κτλ εγώ με χαρά κάθε Πέμπτη, εξοπλισμένος φυσικά με τα απαραίτητα ποστάν, ντεπόν ασπιρίνες κ ενίοτε λεξοτανιλ, κατέβαινα στο εργοστάσιο.
Σήμερα ήταν η τελευταία φορά που έκανα κάτι τέτοιο και το κατάλαβα κ αφού τα μικρά αποχωρίσανε. Τα μικρά ήταν 3η Γυμνασίου, η πιο ωραία κατ εμέ τάξη.
Είναι αδύνατο να περιγράψω την ενέργεια, τη ζωντάνια και την παιδική αθωότητα που δεχόμουν κάθε φορά απ’ αυτά τα παιδιά.
Ο Άγγελος είναι φανατικός γάυρος, η Αφροδίτη θέλει να γίνει διεθύντρια δημοσίων σχέσεων, του Τάσου του αρέσουν οι υπολογιστές, ο Κώστας θέλει να γίνει κατευθείαν συνταξιούχος, η Δήμητρα κτηνιατρος γιατί της αρέσουν τα ζώα.
Και τα ζήλευα. Που δεν ήμουν εγώ στις θέσεις τους. Να ξανακάνω κ εγώ όνειρα και να τα πιστεύω με την ίδια σιγουριά. Και όταν μου έκαναν ερωτήσεις περί μισθών και αγοράς εργασίας προσπαθούσα να τα πείσω ότι έχουν ακόμα χρόνο, μη βιάζεστε να μεγαλώσετε δε χάνετε τίποτα, μείνετε όπως είστε μην αλλάξετε, μην βιάζεστε να πάτε κόντρα στο χρόνο, εκεί είναι και σας περιμένει.
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κ αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Γράφω μ’ έναν κόμπο στο στήθος, σα κουκούτσι που ξεροκατάπια, και καπνίζω τώρα με μανία να πάει κάτω, γιατί μερικά πράγματα δε πάνε όπισθεν όσο κ αν θέλουμε.
Επιστρέφοντας στο γραφείο βρήκα ένα ευχαριστήριο γράμμα από ένα γυμνάσιο.
Δε ξέρω αν το παραπήρα βαρέως, αλλά να μωρέ, θα μου λείψουν τα πιτσιρίκια.
Συγγνώμη που δεν έκανα ότι μπορούσα να περάσουμε ακόμα καλύτερα.
Τα λέμε ρε φάτσες!
Καλή τύχη ε?


ΥΓ. Ειμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα Λύκεια!