Paradise Post

Καλησπέρα γιατρέ για κάτσε να στα πω ένα χεράκι που έχω νεύρα, με τι, μα με τις γυναίκες με τι άλλο, όλες? Όχι καλέ με μια συγκεκριμένη, τη Τζωτζώκα, ναι η πρωταγωνίστρια της γέφυρας στην Εθνική Οδό μ εκείνο το «Τζωτζώκα σ’ αγαπώ», κάθε πρωί φάτσα κάρτα το ίδιο, επί πόσα χρόνια, κ όμως ρε γιατρέ, ένα «κ εγώ» η κακούργα η άσπλαχνη ποτέ δε πρόσθεσε από κάτω, εντάξει είναι λίγο ψηλά δε λέω που ν ανεβαίνεις τώρα εκεί, να σκάσεις από εκεί για να γράψεις ένα κ εγώ πάει πολύ, αν και μ αρέσουν οι αστείοι θάνατοι, πάτησε το σαπούνι στο μπάνιο κτλ, εδώ κοτζάμ Γκάντι 150 μήνες απεργία πείνας έκανε από σφαίρα πήγε, η ο Κένεντυ, που λέγεται ότι πέρασε απ’ το μυαλό του (εκτός απ’ τη σφαίρα) η μνημειώδης ατάκα «τι το ‘θελα το κάμπριο ο μαλάκας χειμωνιάτικα?», εντάξει να μου πεις όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος (εκτός πάντα απ’ τα λουκάνικα που έχουν δυο φυσικά), όχι ρε γιατρέ δε θέλω θάλασσα μην επιμένεις δε μ’ αρέσει πως το λένε, ναι από παραθαλάσσιο μέρος κατάγομαι το βρίσκεις πρωτοτυπία στην Ελλάδα αυτό, δε μ’ αρέσει…τρόπος του λέγειν, εντάξει δεν έχουμε και πολλά να χωρίσουμε, με τον ήλιο όμως τα έχω που κάθε καλοκαίρι με κάνει πορτοκαλόχρωμο αντί για λάτιν ηλιοκαμένο, και μοιάζω σα να μη πήγα στη παραλία αλλά σε δάσος με κοκκινόχωμα, αχ τώρα που είπα παραλία θυμήθηκα τη γιαγιά στο χωριό, έχει βαλθεί να με παντρέψει, έχει αποφασίσει ότι τη θέλει και 5 με 7 χρόνια μικρότερη, γιατί ρε γιαγιά να με χαντακώσεις έτσι βάναυσα νέο παλουκάρι, όχι όχι γιέ μου δεν είναι χαντάκωμα (το δεν είσαι και τόσο νέος δεν το έχει ξεστομίσει ακόμα), αλλά να, πρέπει να βρεις καμιά να σ αγαπάει…(το αγαπώ = φροντίζω στο χωριό πάω στοίχημα), ωχ τι θα τραβήξω κ αυτό το Πάσχα, μια η γιαγιά μια η μαγειρίτσα…. άλλωστε τι σόι ρήμα το αγαπώ, βρείτε μου μια γλώσσα που δεν έχει αυτή τη λέξη να τη μάθω τώρα, α κάτσε σκέφτηκα τη γαλλική βερσιόν, je t’ aime, σε πάω, je ne t’ aime pas, δε σε πάω, απλό και κατανοητό, παραλείπεται κ εκείνο το επικίνδυνο αγα γιατί δε ξέρεις ποτέ τη συνέχεια του, 10 λέει είναι οι εντολές και 7 τα θανάσιμα αμαρτήματα = 16 + 1 (το ένα είναι το αμάρτημα της οκνηρίας, κάνεις δε κάνεις κάτι τη κίτρινη τη τρως), μάλιστα, κ εγώ που έφαγα σουβλάκια Μεγάλη Εβδομάδα πόσες καμπάνες έκρουσα στην Κο...κο...κο... , άσε δε το λέω δε ξέρεις καμιά φορά….

ΥΓ. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια ζήτησα τη βοήθεια του κολλητού μου φίλου σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε εκείνη την εποχή. Τι μήνυμα να έστελνα χριστουγεννιάτικα σε μια κοπέλα που μου άρεσε.

«γράψε, μ λέει, αν έρθει κάποιος με κόκκινα να ρούχα και λευκή γενειάδα και σε χώσει σ’ ένα σακί και σε φέρει σ’ εμένα μη παρεξηγηθείς, σε ζήτησα εγώ για χριστουγεννιάτικο δώρο» , «έλεος, λέω, τι βλακείες μου λες, chain sms και μάλιστα αηδιαστικό πες τίποτα πιο εμπνευσμένο»

«καλά μου λέει, γράψε, αν έρθει κάποιος και σου χώσει μια σούβλα στον κώλο μη παρεξηγηθείς σε ζήτησα εγώ για δώρο του Πάσχα!»

Εύχομαι σε όλους να περάσετε πολύ πιο όμορφα απ’ ότι σχεδιάζετε!