Η Ζωή εν Μπάφω - The Sequel

Πρώτο Σφηνάκι

Είχα τη τιμή σα φοιτητής να εργαστώ στο 131 ένα φεγγάρι. Το απόλυτο γέλιο. Η ακόλουθη ιστορία δεν είναι μοναδική, μου συνέβη πάνω από 10 φορές σε διάφορες version….

-Καλημέρα, θα ήθελα παρακαλώ το τηλέφωνο του Γιάγκου Δράκου.
-….
-Του Γιάγκου καλέ απ’ τη Λάμψη!
-Εννοείται του ηθοποιού?
-Ποιού ηθοποιού μάνα μ’ του Γιάγκου το τηλέφωνο θέλω και γρήγορα!
-Συγγνώμη κυρία μου αλλά το τηλέφωνο του κυρίου Δράκου είναι απόρρητο.
-Απόρρητο ε? Δε μπορώ να τον βρω?
-Συνήθως οι πολύ πλούσιοι και διάσημοι έχουν απόρρητα τηλέφωνα, μάλλον δε θα μπορέσετε να τον βρείτε.
-Καλά δώστε μου το τηλέφωνο της Giant!
-…..
-Δεν μπορεί τηλέφωνο εταιρείας να είναι απόρρητο!

(Πάρτα, άντε να σε δω τώρα…. )

Δεύτερο Σφηνάκι

Συζητάω με έναν ελαφρώς εκνευρισμένο πελάτη (από άγνωστη αιτία) στη δουλειά.

-Και σας παρακαλώ, θέλω να μάθω πόση ποσότητα ασβεστίου απ’ αυτή που αναφέρετε στις συσκευασίες των προϊόντων σας είναι απορροφίσιμη. Και μη μου πείτε ότι σας κατέβει γιατί είμαι επιστήμονας και θα το καταλάβω!
-Και σε τι ακριβώς εξειδικεύεστε κύριε?
-Είμαι μηχανικός αεροσκαφών!

(Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά)

Τρίτο Σφηνάκι

Ήμουν κ εγώ φανταράκι, σε 24ωρη βάρδια, και έρχεται το delivery boy της υπηρεσίας, ένας αξιωματικός τάδε να μου φέρει το θεσπέσιο μου δείπνο, έναν μπακαλιάρο με…κάτι σαν πατάτες (ήταν Μεγάλη Βδομάδα, να γιάσεις ντε και καλά).
Μόνο που ο μπακαλιάρος ήταν κρύος (νεκρός από ώρα) κ εγώ μέσα στη μαύρη πείνα μου, ανοίγω τη τοστιέρα και τον πετάω μέσα.
Το επόμενο πρωί κάθομαι αμέριμνος μπροστά στον υπολογιστή όταν ακούω την απελπισμένη φωνή ενός αξιωματικού….

-Ρε μαλάκες, η ιδέα μου είναι ή αυτό το croissant μυρίζει ψαρίλας ?

(Τι το θελες και συ καμάρι μου να το ζεστάνεις?)


Τέταρτο Σφηνάκι

Είμαι στο τραίνο και κατεβαίνω νυσταγμένος στο κέντρο. Τη στιγμή που οι πόρτες πάνε να κλείσουν μια γυναίκα εφορμά με ταχύτητα αλλά η πόρτα είναι πιο γρήγορη και της πιάνει το πόδι. Μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες και ο Mogwai σε ρόλο Schwarzenegger ανοίγει τις πόρτες με τα στοιβαρά του μπράτσα απεκλοβίζοντας το άμοιρο θηλαστικό. Το οποίο γεμάτο τρόμο στα μάτια γυρνάει και του λέει.

-Δεν αντέχω πιά! Ξέρετε πόσες φορές μου έχει συμβεί αυτό? Μια φορά μου έχει ξαναπιάσει το πόδι, μια τη τσάντα, μια τη φούστα και μια το…κεφάλι!

(Εγώ ατύχησα έπεσα στη μέρα με το πόδι…)

Πέμπτο Σφηνάκι

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι να κάνει δίαιτα. Βέβαια, δίαιτα στα χαρτιά, απλά το κανονικό φαί το ονομάζω «παρασπονδία» και «μια φορά είναι τι ψυχή έχει» κτλ. Μια τέτοια μέρα, σαν όλες τις άλλες….

-Ρε μαλάκα Γιώργη άστο, νιώθω τρελές τύψεις
-Τι ναι ρε τι έγινε?
-Πάνω που τα χα όλα έτοιμα στο ψυγείο, γιαουρτάκι 0% και σαλατίτσα φρεσκοκομμένη και είπα μ’ αυτά θα τη βγάλω σήμερα, άντε και με κανά μήλο, τι έκανα?
-Τι έκανες?
-Παρήγγειλα και γονάτισα 3 σουβλάκια με πατάτες. Στενάξανε τα πιάτα.
-Μου θυμίζεις αυτό που λένε οι σπορτκαστερ στο ποδόσφαιρο.
-Τι λένε οι σπορτκαστερ στο ποδόσφαιρο?
-Καλή η σκέψη αλλά κακή η εκτέλεση…

(Σουβλάκια – Mogwai = 1-0)


Έκτο Σφηνάκι

Έχω φάει πάνω από μια ώρα στήσιμο από έναν παλιό φίλο, τον οποίο, για λόγους ευγενείας τον λέμε Ψέμα. Όχι μπροστά του φυσικά.

Ο Ψέμας με το αυτοκίνητό του ξεπροβάλει στην αρχή της ανηφόρας και σε 2 λεπτά σταματάει μπροστά μου. Μπαίνω μέσα περισσότερο με ύφος απόγνωσης και λιγότερο με τσαντίλα. Εξάλλου η τσαντίλα είχε φύγει μετά το 15ο τσιγάρο που κάπνισα περιμένοντάς τον. Σαν καλός φίλος πάω να του κατεβάσω κάνα 2 καντήλια του στυλ, «μωρή ξιπασμένη @##$#@#, παλιο#$$$#%, που στον $%##$ είσαι κτλ κτλ». Όμως το περίλυπο ύφος του, σαν να του χαν σφάξει το κατοικίδιο και μετά να τον υποχρέωσαν να το φάει, δε μου επέτρεψε να είμαι ο πραγματικός φίλος που είχε συνηθίσει. Ωστόσο δεν έπεσα έξω όσον αφορά το κατοικίδιο. Τουλάχιστον δεν το ‘φαγε, νομίζω....
-Γιατί άργησες ρε μαλάκα?
-Άστα....το καναρίνι μου….
(Εκεί σκέφτηκα από μέσα μου, μαλακία ξεπροβάλει 1000%...)
«Έπαθε έμφραγμα.....
Τρέξαμε όλοι οικογενειακώς....
Το είδαμε να πέφτει στο κλουβάκι του και να οριζοντιώνεται. Αμέσως καταλάβαμε ότι έπαθε έμφραγμα (!!!!!!)...
Το βάλαμε ανάσκελα πάνω στο τραπέζι....
Η αδερφή μου του ‘κανε μαλάξεις, η μάνα μου του ανοιγόκλεινε τις φτερούγες και εγώ με μια 12Volt μπαταρία του έκανα ηλεκτροσόκ.....»

(παρεμπιπτόντως, ήταν τόσο δύσκολο να συγκρατήσω τα γέλια μου που ποτέ δε ρώτησα καν αν το δύσμοιρο ζωντανό έζησε ή όχι....)