Κιθαρίστας ή Drummer?

Κιθαρίστας ή ντράμερ?

Σουβλάκια ή πίτσα?

Μπούτι ή στήθος?

Μουστάρδα ή Κέτσαπ?

Προαιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα που ούτε οι Σκεπτικιστές φιλόσοφοι, ούτε οι Πυθαγόρειοι, ούτε οι λοιποί Γερμανοί καμένοι του προηγούμενου αιώνα δε μπόρεσαν να απαντήσουν…….

Βέβαια είναι όλα ζήτημα επιλογών.

Μια που εγκλωβιζόμαστε και μια τσουπ που τη γλυτώνουμε.

Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή όμως, όχι των απλών επιλογών, αλλά των ριζικών αλλαγών πορείας πλεύσης.

Σήμερα είμαι κουμουνιστής κ αύριο φασίστας.
Σήμερα πετάω πέτρες στο σύνταγμα και αύριο τις τρώω στο κεφάλι.
Σήμερα χαίρομαι και αύριο κλαίω.
Σήμερα κατεβάζω καντήλια και αύριο τ’ ανάβω.

Είμαστε η γενιά που όλα τα ζητάει και τίποτα δεν έχει, που λέει και ο Νιόνιος.

Κ όμως έχουμε άπειρες επιλογές. Και δε κάνουμε τίποτα.

Είμαστε η εγκλωβισμένη Γενιά του Πρέπει, ενώ μπορούμε να είμαστε η Γενιά του Θέλω.

Αν κάθε γενιά μετρά και από μια επανάσταση, η δικιά μας είναι αυτή:
Είναι η επανάσταση του ενός, όχι βάσει εγωισμού αλλά του ανθρωποκεντρισμού, είναι η κόντρα που πάει ο καθένας μας σε κάθε τι επίπλαστο και μίζερο.
Είναι το χαμόγελο μας, είναι ο έρωτας μας, η χαρά μας και το κυνήγι των πιο τρελών μας ονείρων – που πλέον τα όρια είναι τόσο μακριά που κανένα δεν είναι τρελό.

Είναι όλα εκεί έξω και δεν έχουμε παρά να απλώσουμε να τα πιάσουμε.

Για να μην είμαστε πια αυτό για το οποίο μας μεγαλώσανε, μας εκπαιδεύσανε και μας μαντρώσανε : παραγωγικές μηχανές και αξιοσέβαστοι πολίτες και τρίχες μπλε.

Κύριοι πέσατε έξω, η αναστροφή επιτρέπεται.

Για να είμαστε αυτό που γουστάρουμε να είμαστε.
Και να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε να κάνουμε.

Και σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε….

Επιλέγω τη ζωή μου.
Επιλέγω τον σύντροφο μoυ.
Επιλέγω τη πόλη που θα ζήσω.
Και τη χώρα μπορώ να πω….
Τη δουλειά που θα κάνω.
Τον αέρα που θα αναπνέω.
Το ντύσιμο μου, τη μουσική μου, τη διασκέδαση μου, τις παρέες μου.

Επιλέγω για να υπάρχω.