Η Νεράιδα

Μια φίλη ετοιμάζεται για ένα ταξιδάκι στη Πράγα, και επ' ευκαιρίας της ανέφερα μια προσωπική μου εμπειρία.
Περπατώντας κάποια στιγμή κόντα στη Παλαιά Πλατεία του μεσσαιωνικού κέντρου της Πράγας, άκουσα μια μουσική από κάποιο στενάκι (απ ' αυτά τα ψεύτικα σοκάκια αχ αχ). Όταν έφτασα εκεί υπήρχε κόσμος μαζεμένος γύρω από μια κοπέλα η οποία έπαιζε τσέλο. Ήταν μια τυπική εικόνα που συναντούσε κανείς στη συγκεκριμένη πόλη με τους πλανόδιους μουσικούς βέβαια, μόνο που η συγκεκριμένη έπαιζε σ' ένα σοκάκι και όχι σε κάποιο τουριστικό αξιοθέατο κοντά.
Νομίζω ότι πιο αέρινο πλάσμα δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά που πέφτανε πίσω απ' τους ώμους της, είχε ίσως το πιο λευκό δέρμα που έχω δει ποτέ, ένα πρόσωπο πραγματικά αγγελικό και φορούσε ένα μακρύ μαύρο φόρεμα, δαντελοτό στο στήθος που άνοιγε φουντωτό μέχρι κάτω. Και όπως έπαιζε τσέλο (το καταραμένο το όργανο και νεκρούς ανασταίνει) και ο άερας έπαιρνε τα μαλλιά της νόμιζες ότι έβλεπες κάτι σαν όνειρο με νεράιδες και ξωτικά (βοηθούσε λίγο και το ηλιοβασίλεμα και τα μεσσαιωνικά σπιτάκια βέβαια). Πραγματικά ήταν υπέροχο! Ο κόσμος όταν τελείωσε το κομμάτι που έπαιζε άφηνε τα κέρματα και έφευγε με εμφανή τον θαυμασμό του πάντως.
Εδώ θα τελείωνε η ιστορια και θα χε και happy end.
Μόνο που καθυστέρησα να αφήσω τα κέρματα και έγινα μάρτυρας και της σκηνής αυτής:
Η κοπέλα χαμογελώντας διακριτικά, αφήνει το τσέλο όρθιο δίπλα της, βάζει τα χέρια πίσω απ' το φόρεμα της, στηρίζεται στον τοίχο, και τραβάει ένα αναπηρικό καροτσάκι που δε ξέρω αν φαινότανε από πριν πάντως εγώ δεν το είχα παρατηρήσει, το ανοίγει με ελαφριά δυσκολία, κάθετε, και αρχίζει να τυλίγει το τσέλο στη θήκη του. Έπαθα πλάκα, όχι μόνο γιατί συνειδητοποίησα ότι το κόρίτσι ήταν ανάπηρο, αλλά γιατί -ενώ θα μπορούσε- δε χρησιμοποίησε πουθενά την "αδυναμία αυτή να τραβήξει τα βλέμματα ή τα λεφτά των διερχομένων.
Γιατί τα λέω όλα αυτά?
Γιατί απλούστατα, διηγούμενος αυτή την ιστορία, θυμήθηκα τι διαφορά έχει η λέξη Αξιοπρέπεια από τη λέξη Δουλοπρέπεια και η λέξη Γνώση από τη λέξη Παιδεία.
Αυτά.

It is better to be hated for what you are than to be loved for what you are not.
Andre Gide (1869 - 1951)