Once in a lifetime....twice in eternity!

Πρέπει να σου ομολογήσω κάτι και ελπίζω αυτή τη φορά να με πιστέψεις. Γιατί αυτή τη φορά λέω την αλήθεια..
Εδώ και κάποιο καιρό υπάρχει μια νεράιδα στο σπίτι μου. Κάτω απ’ το μαξιλάρι. Κάθε που πέφτω για ύπνο έρχεται και με βρίσκει. Πρέπει να με συμπαθεί πολύ. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός του να μου λέει τόσο όμορφα πράγματα κάθε βράδυ. Μου λέει να κοιτάξω γύρω μου όσα έχω πετύχει, το πόσο αγαπητός είμαι στους άλλους, το πόσα όνειρα έχω ακόμα και πως πρέπει να τα κυνηγήσω και άλλα τέτοια. Ίσως πάλι να είναι γενικά καλόψυχη και να έλεγε τα ίδια και στον προηγούμενο ενοικιαστή. Κάθε φορά που έχω άγχος, αγωνία, φοβίες, ανασφάλειες έχει έναν μοναδικό τρόπο να με καθησυχάζει και να με συμβουλεύει ταυτόχρονα, έναν τρόπο που δεν μοιάζει με κανέναν ανθρώπινο.
Η νεράιδα είναι πάντα σε διαρκή κόντρα με τον μπαμπούλα που ζει στη ντουλάπα μου. Παρ ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά που ένας μπαμπούλας πρέπει να έχει, πρέπει να ομολογήσω ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικής ευφυΐας μπαμπούλα. Και είναι και πανούργος σαν άνθρωπος. Με κάποιον τρόπο κατάφερε να μάθει τα πάντα για μένα πολύ πριν μετακομίσω στο διαμέρισμα του και τώρα η μόνη του ευχαρίστηση είναι να με εμπαίζει. Ευτυχώς τις πιο πολλές φορές η νεράιδα με προστατεύει αλλά αυτός πάντα βρίσκει τον τρόπο. Και μου υπενθυμίζει ότι δεν είμαι τίποτα σπουδαίο, ότι τα όνειρα λέγονται όνειρα και όχι κάτι άλλο γιατί ποτέ δε πραγματοποιούνται, μου λέει πως και τα ολίγα που κατάφερα ήταν με τις πλάτες άλλων και ότι μόνος μου δε μπορώ να πετύχω τίποτα, ότι δε κατάφερα να κρατήσω κοντά μου ούτε καν τον άνθρωπο που αγάπησα όσο τίποτα, ότι είμαι άχρηστο κορμί και πάντα έτσι θα μείνω. Και δε του φτάνει βλέπετε ο χώρος στη ντουλάπα, το βράδυ τον ακούω να τριγυρνάει στο σαλόνι, να ψάχνει τον υπολογιστή μου και να ανοιγοκλείνει πόρτες να τρομάξω. Και κάθε φορά μέσα στον ύπνο μου τον ακούω να τσακώνεται με τη νεράιδα (άγνωστο γιατί αλλά πάντα κάτι βρίσκουν) και πετάγομαι επάνω λουσμένος στον ιδρώτα.
Θεέ μου την ώρα που γράφω όλα αυτά, αυτός είναι στο σπίτι μου και ψάχνει ανενόχλητος τα πράγματα μου! Θα κοιτάζει παλιές φωτογραφίες, διαβάζει ερωτικά γράμματα, μπορεί να παίζει και με τα κουκλάκια που μου έκανες δώρο ή τα βιβλία σου που ξέμειναν σπίτι χωρίς εσένα.
Ας κάνει ότι θέλει δε με νοιάζει (άλλωστε η ιδιωτική μου ζωή είναι θαμμένη πολύ βαθύτερα από τέτοιες αυταπάτες).
Αλλά δωσ’ του Θέ μου να καταλάβει ότι αν τυχόν βλάψει τη νεράιδα μου, δε θα με ξαναδεί ποτέ του, όχι απλώς θα μετακομίσω από εκεί, θα αλλάξω και χώρα αν χρειαστεί για να τον αποφύγω!
Και να είμαι ειλικρινής την βλέπω τώρα τελευταία να κουτσαίνει.