Η εξωγήινη μας μοναξιά...

Από μικρός μου άρεσε να διαβάζω βιβλία. Κάθε λογής.
Αυτά όμως που πραγματικά΄με πήραν απ' το χέρι ήταν τα βιβλία "εκλαικευμένης" επιστήμης. Μιλάω για βιβλία που είχαν σχέση με θέματα δαρβινικής βιολογίας ή αστροφυσικής ή θεωρίας χάους και δε συμμαζεύεται.
Παρεπιπτόντως ουδέ μια σχέση δεν είχα ποτε με κλασσική φυσική ή χημεία και τα λοιπά μαθήματα που κάναμε στο Λύκειο, και μοιραία ως σκράπας ακολούθησα κ εγώ τη τέταρτη δέσμη που παλευότανε.
Όμως μ' αυτά τα βιβλία δε λέω παρασύρθηκα. Μου απάντήθηκαν πολλές "μετα-εφηβικές" "υπαρξιακές" ¨κτλ" απορίες. Έλα όμως που ακόμα περισσότερες μου γεννήθηκαν.
Προσφάτως διάβασα (βασικά ακόμα διαβάζω) την Αυτοβιογραφία του Φωτός του Γραμματικάκη (εξαίρετου επιστήμονα). Δεν θα σχολιάσω εδώ αυτά που αναφέρονται μέσα - κυρίως γιατί αναλύεται η θεωρία της σχετικότητας που δεν κατέχω παρά τις φιλότιμες προσπάθειες).
Απλά μια διαπίστωση. Κάθε φορά που διαβάζω ένα τέτοιο βιβλίο, καθώς οι λέξεις κυλάνε το μυαλό μου αποκόπτεται απ' τη Γη, και ενώ συνεχίζω να διαβάζω, καμία πληροφορία δεν περνάει πλέον στο μικρό μου εγκέφαλο (με αποτέλεσμα βέβαια όταν επιστρέψω στον πλανήτη μας να έχω διαβάσει 5 σελίδες χωρίς να χω καταλάβει Χριστο και πάααααλι απ' την αρχή).
Και ίπταται ξαφνικά σε άλλους γαλαξίες γεμάτους χρώματα, είμαι κοντά σε 2 γαλαξιακά νέφη που τα χορεύει η βαρύτητα με φιγούρες μπαλέτου, ένα κβάζαρ ανατινάσεται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά και μου φωτίζει για λίγο το πρόσωπο, καθώς πλησιάζω επιταχύνοντας σε μια μαύρη τρύπα που δημιουργεί εκστατικές εικόνες φωτός. Και δεν ακούω τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα ν' ακουστεί. Ένα κενό μες στο κενό μονάχα κ εγώ εκεί μονος μου αιωρούμαι αποσβολομένος. Είναι υπέροχα εδώ πέρα.
Μεσα στη μεγαλύτερη μοναξιά...
Γαμώτο πάλι μου έλειψε η Γη, λέω να επιστρέψω.