Η γενιά του μίσους

Το έζησα εχτές το βράδυ και το διηγούμαι.
Γυριζα κατα τις 1.30 το βράδυ σπίτι με το αυτοκίνητο. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι. Και λέω σχεδόν γιατί σταματημένα στα φανάρια μπροστά μου δύο αυτοκίνητα, ένα fiatάκι και ένα βανάκι ψιλοεπαγγελματικό. Το φανάρι ανάβει αλλά το βανάκι δε ξεκινάει. Το fiatάκι κορνάρει. Σημειωτέον η λεωφόρος είναι άδεια, άνετα μπορεί να προσπεράσει το βανάκι. Προτιμάει όμως να κάτσει εκεί και να κορνάρει. Δεν μ' εκνευρίζει που κινδυνεύω να χάσω το φανάρι, η κόρνα όμως μου τη δίνει στα νεύρα. Το βανάκι ανάβει alarm, σα να λέει στο fiatάκι, προχώρα εγώ έμεινα. Το fiatάκι εν τω μεταξύ απτόειτο, και έχει και έναν ήχο η κόρνα του πολύ ψιλό και εκνευριστικό. Κόκκινο. Πόσοι καψεροί έχουν ξυπνήσει άγνωστο. Εν τέλει ο τύπος κατεβαίνει κάτω και πλησιάζει τη γυναικεία φιγούρα στο fiatάκι. Φωνάζει αλλά δεν ακούω γιατί ακούω μουσική. Κια σιγά μη τη χαμηλώσω. Σκέφτομαι "αν της ρίξει και καμια δε θα στεναχωρηθώ κιολας". Τελικά ξύλο δε πέφτει. Κρίμα.
Το fiatάκι φεύγει επιταχύνοντας τελικά και εγώ ξεκινάω νυσταγμένος για την Ιθάκη.
End of the story.
Οχι δεν ειναι η πιο πρωτότυπη ιστορία του κόσμου και σίγουρα άλλοι θα μπορούσαν να πουν πολύ πιο ακραία σκηνικά.
Γυρνόντας σπίτι σκέφτομαι αυτό που έλεγε ο Λαζόπουλος εχτες το βράδυ - πολλά νευρα ρε παιδι μου, πάρα πολλά. Τι σκατά δε πάει καλά. Γιατι τόση επιθετικότητα?
Φταίει το άγχος στη δουλειά? Η πίεση στο σπίτι? Οι αφραγκιές? Το αιώνιο φρακάρισμα?
Το κράτος μπουρδέλλο (με λλ δε γράφεται?) ? Η πλήρης τσιμεντοποίηση? Ο μη-χειμώνας? Οι διαπροσωπικές σχέσεις που αν δεν μοιάζουν με σαπουνόπερα πατόνουν? Η τρομολαγνεία?
Η μια κορνάρει στις 1.30 το βράδυ μονο και μονο για να την πει σ εναν φουκαρά και μάλιστα εκείνη τη στιγμή εργαζόμενο, εκείνος πάει προς το μέρος της με επιθετικότητα - το αν είναι γένους θυληκού είναι αδιάφορο - και εγω παρακαλάω να της ρίξει και καμια αναποδη. Το να παρέμβω προς αποτροπίν θυμάτων ούτε λόγος βέβαια.

Ωραία κατάντια όλοι μας.
Εμεις δε τη φτιάξαμε?
Ας τη χαιρόμαστε λοιπόν.

ΥΓ. Η μουσική υπόκρουση του ανωτέρω σκηνικού ήτο ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης...

Τα'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ' ακολουθούνε σ' όποιο μέρος και να πάω
να'χετε υπ' όψιν σας μια μέρα θα σας φάω!!!!
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας