Ποίηση?

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω με μια διάθεση ποιητική. Τώρα τελευταία είναι αρκετά συχνές. Παλαιότερα απορούσα τι καθιστούσε μια μέρα ποιητική και τι όχι.
Ο καιρός είπα. Αν ο καιρός είναι μουντός, οι δρόμοι λασπωμένοι, οι άνθρωποι κακόκεφοι, ο αέρας κρύος - ε μια χαρά ποιητική μουντάδα σου ξυπνάει. Αλλά πάλι...πόσες τέτοιες μέρες υπάρχουν στην Αθήνα? Δυστυχώς λίγες. Άρα?
Για να μη τα πολυλογώ...τη βρήκα την απάντηση.
Τα όνειρα.
Τους τελευταίους μήνες όλο και πιο συχνά. Πολύ έντονα. Τόσο που ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι, βγαίνω στο μπαλκόνι και κάνω τσιγάρο να συνέλθω.
Ναι πάλι την είδα χτες. Τα τελευταία 5 χρόνια την είδα μόνο μια φορά. Τώρα κάθε τρίτο βράδυ με επισκέπτεται...και ποτέ με καλές διαθέσεις. Πότε με ευχάριστα συναισθήματα.
Προτιμώ εκείνη τη μια...με τι γλυκό συναίσθημα είχα ξυπνήσει στο στρατόπεδο...
Τώρα μόνο η ποιητική διάθεση μου έμεινε τρομάρα μου και πολύ μου είναι.
Κ ας μην έχει συννεφιά...