Μια φορά και έναν καιρό....

....ήταν ένα έθνος. Ή μάλλον αυτοαποκαλέστηκε έθνος ένα περίεργο κράμα ιρλανών, άγγλων, γάλλων, πορτογάλλων και άλλων. Έφτιαξε ένα σύνταγμα τόσο φιλελεύθερο και πρωτοποριακό που δεν θα το άντεχε ούτε το ίδιο. Βοήθησε την επιστημονική επανάσταση της μετά-αναγεννησιακής εποχής, καθάρισε την ήπειρο του από τους κακούς ινδιάνους, συνετέλεσε αποφασιστικά στη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση και γενικά έφτασε μέσα σε 60 χρόνια απ' τον εμφύλιο που είχε να είναι ο νταής της διπλανής (ή μάλλον της απέναντι) πόρτας.
Και αυτό το αυτάρεσκο έθνος που τόσο αγαπούσε τους καρπούς της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας και μισούσε κάθε τι αντίθετο χαρακτηρίζοντας το τρομοκρατικό ή προδωτικό προς το ίδιο - σε σημείο να αυτοφυλακίζεται και να αυτοεξορίζεται, κάποια στιγμή είπε να επιλέξει και έναν πρόεδρο έξυπνο, έτσι για αλλαγή. Ήταν Ιρλανδικής καταγωγής. Μόνο που αυτό το έθνος όταν κάνει κάτι δεν έχει μέτρο, είτε θα το κάνει πολύ καλά είτε πολύ σκατά.
Έτσι ο ιρλανδός δεν ήταν μόνο έξυπνος ήταν και τσαμπουκάς. Και φιλειρηνιστής (το κατά δύναμιν δηλαδή). Ε, όχι αυτό πάει πολύ, του φύτεψαν κάτι σφαίρες λοιπόν στο κούτελο και ξαναγυρίσαν εκεί που μείναν. Μετά το κάνανε και στο μικρό αδερφάκι του (αυτός τις έφαγε στο στήθος).
Και η πιθανότητα για ειρήνη ή δημοκρατία και άλλες τέτοιες αθλιότητες έλαβε τέλος.
Εκτοτε το σύνδρομο της καθυστέρησης έχει καταλάβει αυτό το έθνος, με φιλοπολεμικές "λύσεις" σε σημείο που να θεωρείτε δεδομένο.
Στη καθημερινότητα του ο καθένας παίρνει ότι αξίζει. Στη παγκοσιοποίηση όμως παίρνουμε και ότι αξίζει ο άλλος. Αδικία ε?
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.....