Μακρύ Ζεϊμπέκικο για την Ε.

Γύρισα αργά εκείνο το βράδυ σπίτι. Χειμώνας. Κρύωνα. Το πλήθος είχε μαζευτεί από ώρα έξω απ' το σπίτι. Δε πρόλαβα να στρίψω στη γωνία και οι ψίθυροι γρήγορα μετατράπηκαν σε κραυγές. "Αυτός είναι!" φώναζαν και με δείχναν απειλητικά. "Αυτός είναι!". Λοιπόν ήταν αλήθεια τελικά? Είχα βέβαια ακούσει ότι με κατηγορούσαν για διάφορα πράγματα, κυρίως παρελθνοντικά αλλά και μελλοντικά, πράγματα που γίναν μέχρι και αιώνες πριν ή ακόμα δεν είχαν γίνει παρά μόνο στο μυαλό μου, αλλά δεν είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε λεγόντουσαν τόσα πολλά γύρω απ' το πρόσωπο μου, τι να πρωτοπιστέψεις? "Δεν έχω ιδέα τι μου λέτε!, φώναξα, εγώ εκείνη την ώρα κοιμόμουν!", "Ακριβώς γι αυτό!" ακούστηκε μια φωνή απ' το βάθος. "Κι όμως άθλιοι, μάρτυρες όλες οι άγρυπνες νύχτες μου ότι στάθηκα πάντα άοπλος μπροστά σε μια γυναίκα που έκλεγε!". Μια κοπέλα στο βάθος με πλησίασε ακόμα πιο απειλητικά. Το πρόσωπο της θα ήταν ίσως αγγελικό αν δε το παραμόρφωνε αυτό το μίσος. "Αυτός είναι, κρεμάστε τον!" φώναζε. "Μα τι θέλει επιτέλους αυτό το κορίτσι από μένα, σκέφτηκα λυπημένα, ούτε που την ξέρω", γιατί Θε μου ποιός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι γνωρίζει πραγματικά τον άλλον? Τα όσα ακολούθησαν ήταν σύντομα, όπως κάθε τι σημαντικό στο κόσμο άλλωστε. Το ικρίωμα είχε ήδη στηθεί και το κεφάλι μου κύλισε με μια έκφραση δικαίωσης φυσικά, στο καλάθι που μαζεύαμε τα φθινοπωρινά φύλλα όταν ήμασταν μικροί.
Και όταν γύρισα σπίτι εξαντλημένος εκείνο το βράδυ, το κρύο είχε κιόλας χειροτερέψει, σκέφτηκα πως αυτή η απόσταση ίσως είναι ευεργετική, ότι μας χαρίζει ένα νέο πρόσωπο έτσι ώστε όταν έρθει η στιγμή να ξανασυναντηθούμε, χωρίς φίλους να μας προδώσουν, χωρίς αναμνήσεις να μας πονάνε, χωρίς όνειρα να μας παρασύρουν, θα μπορέσουμε επιτέλους να γνωριστούμε απ' την αρχή...